Beste Jeanine,
bedankt voor je reactie op het verhaal van mijn overleden dochter Sarina.Het is inderdaad zo je staat er mee op ,gaat er mee slapen en tussen door denk ik ook de ganse dag aan mijn Rientje,want zo noemde we haar meestal.Een kind verliezen is het ergste wat er is en dat begrijpen alleen lotgenoten hoeveel pijn dit doet.Ik heb drie jaar lang dag en nacht voor mijn dochter gezorgd,ik ben verpleegkundige en heb mij volledig gegeven om de verpleging van mijn eigen kind op mij te nemen ,wel in het ziekenhuis hé en ik kan je verzekeren je kind moeten zien aftakelen is een echte lijdensweg,ik heb al gedaan wat ik kon en toch moest ik haar afgeven.
De laatste 9 weken van haar leven heeft ze in coma gelegen en al die tijd zat ik naast haar en sprak ik haar toe ,er werd ons gevraagd om de machienen te stoppen maar dit konden we niet toestaan ,ons Rientje moest zelf de beslissing nemen als ze wou sterven,maar ik heb haar tot de laatste seconde gesteund.Je gaat heel anders opkijken tegen het leven als je een kind verliest ,allé hier bij ons is dit toch het geval.Een plaats heb ik het verlies nog niet kunnen geven en weet zelfs niet of dit ooit zal lukken want ik heb er ook geen idee van hoe ik het moet doen.
Wij waren een onafscheidelijk duo er is in mij een stuk mee gestorven .
Ik wens u ook nog veel sterkte toe .
