Hey schat,
Tijd niets laten horen, maar de wereld blijft bij ons verdriet niet lang stilstaan. Op verzoek zal ik hierbij, voor diegenen, die er 4 juni niet bij waren, alsnog 'mijn praatje' hieronder vermelden, zodat ze dit ook nog kunnen lezen en/of de anderen terugkunnen lezen. Bijna 5,5 maand later sta ik overigens nog steeds achter de inhoud.
****************************************************************************
Ik heb getwijfeld of ik wat wilde gaan zeggen en wat dan..? Maar goed: Vandaag herdenken we ons kind en onze toekomst. En wie dat met ons wil delen, is van harte welkom. 4 juni 2009 is het laatste verjaardagsfeest geweest van Patries. Het is niet voor te stellen dat iemand, die toen zo zichtbaar vol leven zat, er niet meer is. De enorme stilte is oorverdovend, in één klap ook onze toekomst weg. Hoe het mogelijk is, vragen we ons iedere dag af en hoe we verder moeten..
Michael Jackson zong het al ‘I believe that children are the future’ , dus wat is onze toekomst? In maart 2009 had ik nog zoiets gezegd tegen Patries: dat ze met kinderen mocht beginnen (met of zonder vent). Wij waren er wel klaar voor: Opa en Oma…( en we hadden zo’n leuke opa en oma kunnen zijn). Maar, ook als ze er niet aan wilde beginnen, ook goed. Dan hadden we haar nog, met de roddels, met haar eeuwige geklaag over alles en iedereen. Toen vond ik het allemaal ‘so not belangrijk’, maar wat mis ik dat nu. Nu hebben we niets of weinig meer om naar uit te kijken en lopen we vaak doelloos rond, zoekend naar een mechanisme hoe ermee om te gaan. Ik merk dat ik contact met vrienden uitstel, die nog een toekomst hebben, hun levens nog kunnen uitbouwen..
Maar goed, vandaag staan we even stil op haar verjaardag en delen het met haar, gewoon alsof ze er nog is. Drinken we nog wat ergens en hervatten we daarna weer de rest van onze levens.
****************************************************************************
Love & miss you (so much)
xxx