Lieve Bert, Susan, Nicole en Sabrina,
Ik wil jullie ten eerste heel erg veel sterkte wensen met het verlies van pascal.
ik ben sprakeloos, woorden schieten me te kort...Nog steeds kan ik niet bevatten dat Pascal besloten heeft uit het leven te stappen.
Lieve Pascal,
2007/2008 Onze eerste ontmoeting
Eerstejaars ukkies van het Metzo College. We begonnen samen aan onze eerste stap richting het volwassen worden. Klein, maar groot genoeg om de wereld te ontdekken. Voor het eerst voelden we de zware last op onze schouders. "De zware schooltas."
Bij de kennismaking van onze klas zochten wij elkaar op. Dit, omdat we elkaar van gezicht kenden via onze voetbalclub DZC'68. Het voelde meteen vertrouwd aan.
We begonnen elkaar steeds beter te leren kennen, fietsten 2x in de week samen naar school (als ik bij mijn vader was). We hebben samen mooie tijden beleefd. Samen trokken we op 13 jarige leeftijd onze stoute schoenen aan om winkels in Doetinchem te vragen, of ze nog 2 man personeel zochten.
Nadat er een aantal winkels ons afgewezen hadden, sprong de Scapino met ons in het diepe!!Wat waren wij trots, Pascal...We waren niet alleen vrienden, maar nu ook nog eens collega's!
In die tijd kwam ik veel bij jullie over de vloer, net als Pascal dat bij mij deed. ik ben altijd ontzettend goed opgevangen door jullie. Het vertrouwde vertrouwd en daar ben ik jullie ontzettend dankbaar voor. Niet alleen tijdens de schoollessen, maar na school en de weekenden zochten we elkaar geregeld op.
In het weekend gingen we samen naar DZC'68, waar we vaak de hele dag bleven. Voetbalwedstrijden, voetbalwedstrijden en nog eens voetbalwedstrijden.
We hebben samen een scheidsrechters cursus gedaan. Bij de diploma uitreiking nog even op de foto met Eric Braamhaar, de scheidrechter van dat moment in het Nederlandse betaalde voetbal. Trots dat we waren...Weer een doel behaald!! Voetbalplaatjespassie, nog iets dat we gemeen hadden. met ons goede gedrag wachten voor de Plus, hopend op het krijgen van plaatjes om onze albums zo snel mogelijk compleet te krijgen.
De eerste keer dat ik bij jullie logeerde, schrok ik me kapot. Zoveel Donald Duck pocketboeken, een Walhalla voor de liefhebber. Een verzameling dat was begonnen bij je vader Bert, vertelde je.
Eens in de maand mochten we op vrijdagavond stappen. nadat we een drukke schoolweek erop hadden zitten, was dit onze beloning, waar we erg naar uit keken. ( DE ACHTERHOEK ARENA).
Geweldige tijd, ik mis het...Lekker dansen en veel mooie dames. We keken onze ogen uit, we keken onze ogen uit. Nog zoveel mooie dames bij elkaar gezien, HAHA!
2010
Het derde leerjaar brak aan. Jij ging voor een bouw gerelateerde kant en ik koos consumptief. Door onze verschillende roosters zagen en spraken we elkaar minder, maar we wisten van elkaar dat het altijd goed zat.
Op een zaterdag ging ik voetbal kijken bij jouw team, jullie speelden thuis, op het hoofdveld ook nog en ik vroeg: "Waar is Pascal?" Je bleek in het ziekenhuis te liggen. Sleutelbeen....Bij mezelf dacht ik Tjongejongejonge, nu speelt hij een keer op het hoofdveld, overkomt hem dit....onbenul...
Ik moest naar mijn eigen team voor onze wedstrijd en werd als rechtsback opgesteld. Ik had toch een pestpleuris hekel aan die positie. Ik was er helemaal klaar mee. Op een gegeven moment kreeg ik een knal in mijn rug, waardoor ik mijn balans verloor en verkeerd terecht kwam. Ook Max naar het ziekenhuis. Wat denk je?
Ook ik mijn sleutelbeen gebroken, jij rechts en ik links. Op dezelfde dag voelden we letterlijk elkaars pijn, hahaha.
Pascal, grote vriend. We hebben samen veel dingen meegemaakt in een relatief korte tijd.
De laatste jaren zagen we elkaar minder en minder. Soms bij de club of in de stad waar we er dan nog maar een op dronken. Minder contact, maar het zat goed tussen ons, lieve vriend. ik heb ontzettend met je gelachen en al onze momenten samen koester ik.
Maandag 8 februari 2021 kreeg ik een onverwacht telefoontje van Jorg . Hij vertelde mij het verschrikkelijke nieuws jij je leven op deze wereld hebt stopgezet. De hele nacht heb ik niet kunnen slapen, in gedachten bij jouw lieve ouders en zus en onze momenten samen.
Maar, vooral onbegrip, zo onverwachts...Niet wetend dat je het zo zwaar had en kampte met jezelf.
Pascal, ik ga je missen vriend. ik hoop dat jij je rust nu eindelijk hebt gevonden, waar je zo erg naar verlangde. Voor mij ben je er nog steeds, je bent alleen een nieuw hoofdstuk begonnen hierboven. Een hoofdstuk zonder pijn. Wat ik weet is dat ze boffen met jouw in de hemel, mooie Engel.
ik ben zo dankbaar dat ik jou als vriend heb gehad. ik zal mijn dochtertje Nour en mijn zoon (die 29 juni 2021 wordt verwacht) vertellen wie mij door de beginjaren van de middelbare school heeft geholpen. met wie ik mijn eerste baan samen heb gehad en zoveel meer, Pascal. Vooral zal ik met hen delen, wat voor prachtmens jij was. Een echte goedzak, verschrikkelijk eigenwijs, maar een hart van goud.
Op een dag zien wij !elkaar weer, vriend
