Tijdens ons verblijf in Afghanistan was dokter Kruijer onze arts. Dokter Kruijer voor mij, geen Nico. Dat teken van respect voelde heel natuurlijk. Het creëerde geen afstand. Integendeel. Het voelde goed zo. Een aimabel mens die zich maar al te graag inzette voor de medemens. Ook iemand die van actie en spanning hield. Als wij de poort uit gingen, op missie bleef hij met frisse tegenzin achter op het kamp. Het commando van die tijd wilde graag dat de dokter achterbleef. Je kon maar nooit weten. Maar het bloed kroop waar het niet gaan kon en Kruijer piepte er regelmatig tussenuit met een of andere goeie reden om zorg buiten de poort te verlenen. Bijvoorbeeld om het lokale ziekenhuis helpen op te knappen. Of om een spoedcursus kinderen ter wereld brengen voor de lokale vroedvrouw. Dit was hard nodig omdat de kindersterfte hoog was. Dan was hij in zijn element. Tijdens de pauze soep inscheppen voor de lokale dames van deze cursus. Eenmaal op het kamp aangekomen direct weet mailen met collega artsen om te lobbyen voor spulletjes die we daar dan weer achter konden laten.
Als arts heb ik hem leren kennen als pragmatisch, no nonsense en resultaatgericht. Niet pappen en nat houden maar een goeie dosis Diclofenac , veel drinken en een goeie nachtrust. Daarmee waren de meeste patiënten de volgende dag alweer inzetbaar. En niet teveel piepen. op je tanden bijten en doorgaan.
Als een van de weinige officier militairen ook niet bang om tegen heilige huisjes te schoppen. Geen dubbele agenda maar zeggen waar het op staat.
Ik heb daar ontzettend veel van geleerd en ben dankbaar dat ik met Kruijer heb mogen werken. Zelfs voordat we op missie gingen naar Afghanistan is hij nog bij mijn ouders geweest om ze gerust te stellen. Dat het wel goed zou komen. Het kwam ook goed. Ouders gerust, ik daarmee ook gerust. Enkele jaren later toen wij als gezin hadden besloten dat wij geen kinderen meer wilden wist Kruijer daar wel raad mee. Dezelfde week lag ik in de ziekenboeg op de behandeltafel en Kruijer regelde het wel even.
Nico Kruijer, super voor zijn personeel, super voor zijn patiënten en een onuitputbare bron van parate kennis. Voor het laatst de poort uit op weg naar het onbekende. Inshallah!