Lieve Natasha,
Het is alweer een jaar en drie maanden geleden dat we het bericht van jouw overlijden kregen, op jouw begrafenis zijn geweest, het verdriet van Monique, Carlo en Oscar en de rest van de familie en vrienden hebben gezien en gevoeld, ongeloof dat een 33 jarige knappe en flinke vrouw besluit om er mee te stoppen hebben ervaren.
Ik denk regelmatig aan je (moet wel bekennen niet iedere dag maar toch…) en dan kijk ik hier even. Iedere keer als ik deze site weer bezocht heb ben ik ietwat somber en verdrietig..
Dat komt natuurlijk omdat er dan het besef is dat er een jonge vrouw niet meer is, één die nog had moeten genieten van het leven, de liefde en genegenheid die zij van haar familie en vrienden zeker had gekregen. Somber en verdrietig ben ik dan ook omdat ik de pijn en het verdriet van met name Monique, Carlo en Oscar lees. Dat deze iedere dag nog worstelen met hun gevoelens vanwege jouw afwezigheid in dit leven.
Lieve Natasha ik hoop dat jij –waar je nu ook bent- de rust en het geluk die je zocht gevonden hebt. En ik weet ook voor de volle 100% zeker dat het niet jouw wens was om je dierbaren met zoveel verdriet en pijn achter te laten. Ik weet ook zeker dat jij deze mensen liever ziet lachen dan huilen. En ik hoop dan ook oprecht ( en ik weet zeker dat jij dit ook doet) dat deze mensen het een plaats kunnen geven en toch ook weer kunnen genieten van het leven en met warme gevoelens aan jou terug kunnen denken, zonder pijn.
Natasha, als ik aan je denk zie ik je nog steeds als die kleine meid met die brutale en vrolijke ogen.
Ferry
