Lieve schat,
Wat zou je nu om me gelachen hebben. Om mijn digitale sukkeligheid omdat ik al twee keer een heel epistel heb geschreven op dit forum en hoe ik het voor elkaar gekregen heb om het gewoon twee keer helemaal te laten ‘verdwijnen’. En als je uitgelachen zou zijn, zou je me helpen, dat weet ik zeker.
In 1987 hebben we elkaar leren kennen, op de basiscursus van KLM en je viel me meteen op. Je lach en een wonderlijke mengeling van ‘stout’ en ‘classy’.
Op de eerste trainingsreis werden we samen ingedeeld, een reis naar Toronto. We waren doodmoe toen we aankwamen en ik weet niet of het toen al was dat je besloot om dit werk geen jaren te gaan doen. Een enorm glas bier bij aankomst maakte alles meteen weer goed.
Later een geweldig gave reis naar Rio en Chili met Fifi van Balen en een reünie bij Kees Hogers. Wat genoten we van alles dat ‘zomaar’ op ons pad was gekomen.
Met de leidinggevenden was je het niet altijd eens. Ik herinner me een aanvaring met een verzuurde purser omdat jij, moe tijdens een nachtvlucht, op een passagiersstoel was gaan zitten en in een diepe slaap was gevallen. Dat vond purser Zuurpruimpje niet lollig en er volgde ‘een kopje koffie’ op kantoor. Hevig verontwaardigd was je.
Onze vriendschap is gebleven, ook toe je bij KLM wegging. We zagen elkaar weliswaar niet heel vaak maar moeiteloos pakten we de draad weer op tijdens de etentjes, meestal bij jou, samen met Geertien. Daar werden we door jou verwend, in je knusse herfstkleurige holletje. Je scharrelde wat rond in de keuken, pratend, luisterend en met aandacht voor alles waar ik me mee bezighield. Ten tijde van mijn scheiding, wilde je ook heel graag alle sappige details. En die kreeg je. Ik denk echt dat ik jouw lach nooit ga vergeten.
En nu, lieve Mu, al typ ik dit stukje voor de derde keer,heb ik een dikke brok in mijn keel en voel ik de tranen branden. Ik kan gewoon echt niet geloven dat je er niet meer bent. En ik ga je enorm missen.
Omdat ik op Menorca ben, kan ik er maandag niet bijzijn maar dit is wat ik ga doen. Ik ga een heel mooi stil plekje opzoeken, ergens op een rots bij de zee. En ik zal daar gaan zitten en me dichtbij je voelen.
En ik weet niet of er iets is na de dood, ik heb geen flauw idee, maar het beeld van jou tussen je ouders in, komt steeds voorbij. En in de toekomst misschien wel met Mocca en Miyuki.
En ik hoop zo dat je, ook al is het veel en veel te vroeg, op een plek bent die misschien wel mooier is dan we hier met z’n allen op deze aarde kunnen bedenken.
Dus lieverdje, waar je ook bent, je bent voor altijd in mijn hart.
Dikke knuffel
Bianca
Ps
En ik weet wat jij nu zou zeggen. :’ als je dit nou eerst even opslaat, dan kan je het straks copypasten en raak je het niet voor de derde keer kwijt. ;)
