Lieve Mounir, neef, vriend, kameraad en mafkees in 1, dat was en blijf je altijd voor mij.
Altijd in voor gekkigheid, avontuur en vooral plezier. Dit al van kleins af aan. De vakanties in Marokko toen we klein waren bij jullie thuis, ik vergeet ze nooit.
Al heel mijn leven ken ik je en we hebben kort samengewoond alhoewel we toen wel heel erg jong waren, 6 of 7 jaar volgens mij. Het was dus meer een soort van all inclusive oord voor ons jongeren. Je kwam namelijk tezamen met je moeder en Reza weer terug naar Nederland na een avontuur in Marokko, waarna je vader volgde en jullie bij ons verbleven tot dat jullie een nieuw huis hadden gevonden.
Al snel spraken jullie beide alleen nog Nederlands en absoluut geen woord Arabisch en Frans meer, dat is mij bijgebleven. Maar ook het spelen oftewel kattenkwaad, de momenten op school, de keren dat we met zijn allen tijdens het avondmaal aan tafel zaten en dat Reza niet kon wachten op het toetje en als er geen toetje was het huis uit liep, hilarisch om aan terug te denken. Ik heb het er nog steeds af en toe over. Zulke herinneringen zijn mij bijgebleven. Leuke momenten! Daar is ook de basis gelegd van een band die niet te doorbreken was.
Toen jullie verhuisde naar de andere kant van Den Haag, volgde wij na een paar jaar ook die kant op en woonde we weer op loopafstand van elkaar. Grappig eigenlijk, Omar kwam op aarde en jij volgde, ik kwam op aarde en Reza volgde, waarna Nachet op de wereld verscheen en Sofia volgde.
Net als hoe Nachet met Sofia is opgegroeid, ben ik met jou opgegroeid en kijk er met leuke herinneringen op terug want we hadden wel een band samen.
Logeren bij tante Ria en ome Maurice was namelijk altijd leuk en een feest. Eten wat we lekker vonden, oftewel lekker simpel patat met een frisse salade, waarna op zolder op de commodore 64, met cassete bandjes spelletjes loaden, waarna run en enter en twintig minuten wachten voordat we Donkey Kong, Ghost Busters of Pac Man konden spelen. Jij, Omar, Reza en ik zelf ook, wisten niet van ophouden. En als we ophielden, gingen we videobanden kijken. Bij jullie de video2000 films en bij ons de Betamax films. Waarna we moesten slapen, maar dat wisten we ook altijd tot het maximale te rekken.
Toen naderde de pubertijd, ik druk met voetbal en school omdat het moest en mijn lastige mannetjes periode, toen heb ik je een paar jaar minder gezien.
In die tijd heb jij je geaccelereerd, doormiddel van studie afronden, een stuk slimmer als hoe ik toen bezig was.
Je was in mijn ogen iemand die het helemaal voor elkaar had, ik weet nog wel het moment dat je voor de deur van de Bresterstraat stond met je eerste auto. Ik toen nog te jong voor een auto, maar was wel blij voor je. Staat me wel bij dat je die auto al snel total löss had gereden, dat daar gelaten.
Weet ook nog dat je in die tijd een vriendin had waar je, in hoeverre ik me dat kan herinneren erg serieus mee was, een studie aan de Universiteit van Twente gevolgd, zo ook een studie tot piloot in het buitenland gedaan en met succes afgerond. Gast….. ik dacht in die tijd serieus, je hebt het voor elkaar kerel. En dat was ook zo!
Nog vele vlieguren moeten maken met een Cesna en tussendoor mij vaak genoeg na het stappen nog even oppikken na je taxi avonden en nachten werken om mij daarna thuis af te zetten. Nogmaals dank daarvoor ;-)
Uiteindelijk kreeg je wat je meer dan verdiende, een baan als piloot in België, waar je een hele mooi tijd heb mogen beleven en waar je uiteindelijk ook captain bent geworden. What the fuck Mounir, je was DE man!
Ook hadden we (of moet ik zeggen hebben we) veel dezelfde vrienden, veel vakanties samen beleefd en zijn ook vele malen samen op stap geweest. De vele maffe dingen die we hebben meegemaakt die we hier UN publiek maar achterwegen laten, zullen me voor altijd bijblijven.
Naast werk, dus ook genoeg tijd voor plezier en daar hebben we ook maximaal gebruik van gemaakt. Normaal stappen was voor ons niet weggelegd, als we gingen dan gingen we voor de volle 100%. Ongedwongen, geen bewustzijn van tijd, altijd chill, te vroeg of te laat komen maakte niet uit, mijn vrienden waren jou vrienden en jou vrienden waren mijn vrienden. We hielpen elkaar wanneer nodig en hadden nooit onenigheid, het was een mooie vriendschap. Veel vrienden zullen dit wel herkennen en herinneren want zo een vriendschap had je ook met hen.
Als ik alle mooie momenten moet oprakelen, dan zitten we hier nog een aantal dagen. Op zich niet erg, dan ben je gevoelsgewijs nog dicht bij mij en dicht bij ons maar al deze mensen die hier aanwezig zijn moeten ook een keer naar huis, niet?
Toen overleed je vader en dit heeft wat met je gedaan. Niet dat je het liet blijken, maar merkte dit wel in je gedrag. Je hield je rug recht, maar dit was voor de buitenwereld. Enige tijd daarna brak er ook een tijd aan, waar je meer en meer ging nadenken over dingen dan nodig was, meer en meer in theorieën die in theorie reëel waren, maar praktisch gezien niet handig waren om over na te denken. Dit bespraken we ook, maar jij kon het nooit laten en dit werd met de jaren meer en meer. Je was uber slim en wist het altijd wel te onderbouwen en iedereen te overtuigen, maar het deed je geen goed.
Had ik de oplossing, nee? Dacht ik er in beginsel serieus over na dat het een serieus probleem kon worden? Nee.
Ik heb er in het begin ook vaak genoeg om gelachen want jij maakte je vaak druk om dingen waar ik en vele onder ons nooit over nadachten, maar gaande weg ging ik er rekening mee houden dat ik hier aandacht aan moest besteden en dit een hele belangrijke periode was met enorm veel innerlijke strijd.
Uiteindelijk kwam de argwaan en nam je afstand en zo ook van meerdere vrienden, goede vrienden en familie. Niemand heeft het je ooit kwalijk genomen, ik ook niet. Maar moeilijk werd het wel. Pijnlijke fase was dit, maar de oplossing had ik niet en kon (hoe vreemd het ook klinkt) het begrijpen waarom je dit deed. Je bent een trots persoon, je hebt altijd de lat voor jezelf hoog gelegd en ging altijd voor het maximale en met vele tegenslagen werd het moeilijker en moeilijker. Met je wilskracht kon je dit overwinnen, maar de situatie was anders en dat maakte het lastig, heel lastig.
Deze fase, waarin ik geen grip op je had, zoals vele met mij, zo wil ik je niet herinneren. Jij zelf ook niet en daarom hou ik dit hoofdstuk ook kort. Terugkijken naar oplossingen zal ik naast me neerleggen, dingen gebeuren omdat ze gebeuren en hoop dat jij je rust hebt gevonden.
Wel hoop ik in ieder geval dat je, wanneer het mijn tijd is, je daar voor me klaar staat om mij aldaar de weg te wijzen en pakken we de draad weer op……… Zo vind ik het ook minder erg als mijn tijd is gekomen, klinkt heel dramatisch en je kan misschien wel heel lang wachten, maar zie dit als een mooi vooruitzicht. Dat doe ik ook. En zal in de tussentijd een hoop knipogen aan je geven, zo blijf ik toekomstige momenten met je delen, maar je zal ook vaak voorkomen in anekdoten, daar ben ik tezamen met jou vrienden ondertussen al mee begonnen.
Naast mijn laatste woorden richting jou maat, wens ik u tante Ria, Sofia en Reza heel veel sterkte en kracht de komende tijd, maar ook 1 ieder in de zaal. Help en steun elkaar waar mogelijk en waar ik kan helpen, ben ik er.
Mounir, het ga je goed en vaarwel voor nu. We re unite, bereid jij mijn welkomst feest maar vast voor. 1 en al liefde, kus vriend
