Lieve Monique,

Wie had kunnen denken dat het zo zou gaan, toen we elkaar leerden kennen. 33 jaar geleden. We zaten op de Pabo, in Tilburg. We zaten bij elkaar in de klas en hadden meteen een klik. Gingen samen uit. In Tilburg. Maar voordat we uitgingen, ging je eerst werken bij De Druiventros. Daar was je heel beslist in. Als jij iets in je hoofd had, gebeurde het ook. Als het mooi weer was, spijbelden we weleens en vertrokken we naar zee. Met onze winterjassen op onze buik op het strand. Onze namen in het zand geschreven.

We gingen op kamers wonen, in Tilburg. Jij aan de Bisschop Masiusstraat, ik aan de Varkensmarkt. We gingen veel uit. Wat hebben we een heerlijke tijd gehad. Ik leerde Joost kennen. Jij Pieter. Ons afstuderen vierden we met een ‘Paborrel’ aan de Masiusstraat.
Je kon zo smakelijk lachen om je eigen uitspraken. Altijd als ik jou zag was er meteen weer die klik. We konden zo’n lol hebben om onze eigen gedachtenkronkels en onbenulligheden. Met jou werden zware dingen lichter.

Er waren veel parallellen in onze levens. Pieter en jij gingen samenwonen aan de Appelaar in Oosterhout. Joost en ik volgden aan de Europalaan in Tilburg. Jullie kochten een huis in Oosterhout, wij daarna in Engelen. Jullie gingen trouwen. Wij trouwden na jullie. Jij raakte zwanger en Amber werd geboren. Negen maanden later kregen wij Tijmen. Je werd weer zwanger en Iris werd geboren. Negen maanden later kregen wij Karlijn. We maakten er grapjes over. Jullie kochten een nieuw huis in Oosterhout aan het Kapucijnenhof, wij een huis in Vlijmen.

Zo ontwikkelde onze levens en onze gezinnen zich en hielden we steeds contact.
Het was altijd gezellig en leuk. Het voelde altijd goed. We hadden steeds weer die klik, hadden serieuze gesprekken èn veel plezier. Er was ook verdriet, over het verlies van je moeder en Frank, de vader van Pieter. De zorg om je familie.

Jij zetten in je leven vaak een stap eerder dan ik. Je had eerder een baan, woonde eerder samen, trouwde eerder, kocht eerder een huis, had eerder kinderen. Ook nu ben je me weer een stap voor….Bij al die andere momenten heb ik daar nooit moeite mee gehad, maar nu wel. Deze stap die je nu moest zetten, die valt heel erg zwaar…

Het afgelopen anderhalf jaar kende verdrietige maar zeker ook mooie momenten. Waarin we veel gewandeld en ook weer veel gelachen hebben. Onze laatste wandeling was op 22 september. We liepen door de bossen naar Het Houtse Meer. Samen met jullie hondje Kiki die eigenlijk niet naar binnen mocht. Tegen de ober zeiden we: ‘We zullen er de volgende keer rekening mee houden’. Me niet beseffende dat er geen volgende keer meer zou zijn…

Naast verdriet en onzekerheid was er bij jou ook veel dankbaarheid. Verschillende keren zei je hoeveel steun je aan Pieter hebt gehad. Hoe fijn je het vond dat hij zo betrokken bij je was, steeds met je meeging, er voor je was, vertrouwen had in jullie uitstapjes en dit ook voor jullie samen regelde, zich verdiepte in de behandelingen, hier ook kritisch over was en in discussie ging met de artsen. Je hebt vaak gezegd: ‘Zonder Pieter had ik dit nooit allemaal kunnen doen, had ik dit nooit volgehouden’.

Zo knap dat je naast de moeilijke momenten ook kon genieten. Je trip naar Barcelona met Pieter, waarbij je zei: ‘Ik kies niet voor angst maar voor vertrouwen’. Je bezoek met Pieter aan Amber in Sevilla. Zo trots was je op Amber dat ze haar trip naar Sevilla toch heeft doorgezet. Dat ze zo goed Spaans sprak en jullie rondleidden in Sevilla. Trots ook was je hoe Amber zo aktief was in haar werk, koor en genoot van haar studententijd in Nijmegen.

Zo dankbaar was je dat je er voor Iris kon zijn in haar examenperiode. Trots dat ze zo haar plek heeft gevonden met haar studie, op haar kamer en haar sociaal leven in Delft, dat ze toch naar Milaan is gegaan. Je genoot van een familiedag bij de roeivereniging in Delft. Je vertelde hoe fijn je het vond dat jullie als gezin daar bij elkaar waren.

Je hebt heel bewust jouw leven geleid. Hele duidelijke keuzes gemaakt. Je hebt genoten van de goede en mooie momenten die je ook zelf hebt gecreeërd. Jij hebt tot op het allerlaatste moment zelf de regie genomen over je leven en je afscheid. Dit getuigt van veel kracht en doorzettingsvermogen. En dit Monique, hoe jij jouw leven hebt geleefd en om bent gegaan met tegenslagen, is wat jij samen met Pieter aan je kinderen, aan ons door hebt gegeven.

We zouden 10 oktober weer met elkaar afspreken maar je gaf aan dat je te ziek was.
Ik heb op 9 oktober telefonisch afscheid van je mogen nemen.
Dat vond ik heel zwaar maar ook zo fijn.
Je zei; ‘Het is goed zo, ik heb een goed leven gehad’. Ik heb er toch anderhalf jaar bij gekregen’. Ook zei je: ‘Misschien is het hierna allemaal veel mooier’.
We beloofden elkaar dat, als het zo mag zijn, we elkaar dan weer tegen komen.
Lieve Monique, naast intens verdriet voel ik ook een intense dankbaarheid.
Dankbaar dat je mijn vriendin was.
Rust zacht.