Lieve Michael,
Er zijn nu een paar dagen voorbij sinds ik het nieuws heb gehoord. Ik-kan-het-eigenlijk-niet-geloven-nog-steeds-niet! We kennen elkaar van DF, wat een lol hebben we gehad, maar ook veel gesprekken over ons leven, niet altijd makkelijk hebben we het gehad. Wijze dingen zei je altijd. Je was volwassen voor de jonge jongen die je toen was. We hadden het laatst met de meiden nog over je, laatst.. dat was afgelopen weekend, jeetje zeg. We zeiden nog die komen we binnenkort wel weer tegen, leuk! Maar dat gaat niet meer gebeuren, dat is raar. Ik was benieuwd hoe het met je ging en waar je mee bezig was. De afgelopen jaren als ik je tegen kwam gaf je me snel weer een update, eerst waren het Tik-Tuks, leuk ding en de verkoop ging best goed. Dan werkte je bij Dodici, leuk dan zien we elkaar nog eens. En op een gegeven moment vertelde je dat je met iets leuks in Alkmaar bezig was, ik begrijp nu dat dit De Kade is.
Lieve Michael, Ik lees zulke geweldige dingen over je en in alles herken ik je. Je was een mooi mens, een lieve jongen, altijd betrokken, altijd geïnteresseerd, altijd een glimlach en zorgzaam. Ik vind het heel raar dat ik je nooit meer zal zien. Het grijpt me best aan dat je deze keuze hebt gemaakt, of misschien hebt moeten maken om rust te vinden. Ik hoop dat je dit hebt gevonden. Je zal in ieder geval in heel veel mensen voortleven en diezelfde Michael voor ons allemaal blijven, maar dan vanuit boven, als een stralende ster, die over ons waakt.
Lieve Michael rust zacht en een dikke knuffel van mij!
