In 1985 waren Metta’s moeder Anneke en ik collega’s. Ik werkte tijdelijk op het secretariaat bij de Openbare Bibliotheek Groningen. Daar heb ik ook Metta ontmoet; ze kwam wel eens langs op het werk van haar moeder. Ze was twintig, heel leuk om te zien, vrolijk, vol humor. Ik raakte bevriend met Anneke en in de korte tijd dat ik in Groningen woonde, kruiste Metta regelmatig mijn pad, in het echt (ik herinner me nog een dolle avond in café Wolthoorn, waarbij ze Tineke Schouten overtuigend imiteerde), of in wat haar moeder over haar vertelde. Metta studeerde af aan de Pabo, kreeg haar eerste baan en haar eerste (en tweede en derde...) vriendje. Ze deed bijzondere dingen. Zo ging ze een tijd werken in Maleisië en specialiseerde ze zich in gebarentaal, zodat ze les kon gaan geven aan dove kinderen. Metta leefde intens en vol overgave.

Anneke en ik zagen elkaar minder toen ik in 1987 naar het westen van het land verhuisde, maar we bleven contact houden. Wat was het een verrassing toen bleek dat Metta en ik in. 2001 tegelijk zwanger waren van ons eerste kind. Mijn dochter werd vijf dagen eerder geboren dan haar zoon Does. Toen onze baby’s ongeveer een half jaar oud waren, logeerden we in het huis van mijn schoonouders in het noorden van het land. Anneke en Metta kwamen ons daar opzoeken. Een zonovergoten zomerdag in een tuin vol bloemen. Drie trotse moeders, waarvan één bovendien een trotse oma was. Metta, je straalde als nooit tevoren. Het was fijn om je gekend te hebben. Ik gun je de rust en vrede waar je de laatste jaren zo naar verlangde en die je maar niet hebt kunnen vinden.

Anneke, Does en NIjs, ik wens jullie heel veel sterkte.

Dini

Lieve Metta,

In de donkere dagen voor Kerst heb jij je stralende licht hier op aarde uitgedaan...
om de rust te krijgen die je zocht...
Je was voor mij een hele dierbare collega.
Lieve Metta, dank je wel voor alles wat je gegeven hebt.

Heel veel sterkte gewenst voor Does en Nijs en allen die je dierbaar zijn.
Liefs, Annemieke

De eerste zin van het laatste appje dat ik jou stuurde was;” Lieve Metta, ik ben je niet vergeten hoor!”
Dit was een week geleden.. Nu zeg ik; “Lieve Metta , ik zal jou NOOIT vergeten hoor!”❤️

Ik ken Metta als een moeder die altijd betrokken was met het jeugd rugbyteam van Does. Als coach en trainer van het jeugdteam was het altijd prettig om hulp te krijgen van de ouders van de spelers. Ik heb Metta vaak gezien op het rugbyveld tijdens de wedstrijden en met de uitwedstrijden bood ze regelmatig vervoer aan. Het was erg leuk om Does te zien rijden, die net zijn rijbewijs had als 17-jarige, met zijn moeder als begeleider op de passagiersstoel.

Ik wens iedereen enorm veel sterkte in deze moeilijke tijd.