In stille dagen, zacht en stil,
waar woorden schuilen bij de wil,
van harten zwaar, door leed geraakt,
is ’t liefde die de pijn verzacht.

Meindert Willem, dierbaar, dicht,
in ieders hart een warm gezicht.
Zijn naam blijft klinken, keer op keer,
een bron van kracht, steeds weer, steeds meer.

Voor hen die achterblijven, moe,
vol vragen, tranen, zonder doel —
bid ik dat God hen dragen zal,
met vrede in elk levensdal.

Dat troost mag komen, dag na dag,
in zonnestraal of vogellach.
En dat Zijn hand – zo sterk, zo fijn –
voor altijd bij hen zal zijn.

Sterkte, liefde, rust en kracht
voor ieder die aan hem dacht.
God zij met jullie, nu en voort,
in elke traan, in elk gehoord.

Diep stil ligt Urk, de golven zachtjes ruisen,
Een sluier van verdriet over de huizen.
De zon komt op, maar warmt de zielen niet,

Na het verlies, het diepe, zwarte leed.
Jonge levens, zo snel weggerukt,
Een toekomst die opeens is stukgedrukt.
Ouders, broers en zussen, vrienden stil,
Verdwaald in pijn, gevangen in een kil.
De haven zwijgt, geen lachende gezichten,

Alleen de wind die zachtjes treurt in zuchten.
De kerkklok beiaardt, een somber, zwaar geluid,
En Urk ontwaakt, maar met een diepe spijt.
Toch, tussen tranen door, een sprankje hoop,
De gemeenschap toont, hoe diep de liefde loopt.

Elkaar vasthoudend, in dit groot verdriet,
De kracht die Urk, ondanks alles, niet verliet.
De tijd zal helen, langzaam, stap voor stap,
Maar de herinnering blijft, op elke straat, elke kap.

Rust zacht, geliefden, in het eeuwig licht,
Jullie namen staan in Urks hart geschreven, diep verplicht.
Ik hoop dat dit gedicht enige troost kan bieden in deze moeilijke tijd.