Lieve Max,

Als ik aan jou denk denk ik aan boterhammetjes eten in de middagpauze van de basisschool, verjaardagsfeestjes, watergevechten, kattekwaad, giechelen, stoeien, kind zijn.

Waar ik voorzichtig en onzeker was, ging jij overal vol overgave op af. Jij liep voorop en nam met jouw zelfverzekerdheid en enthousiasme andere jochies uit de klas en buurt, waaronder mij, mee. Iets wat je volgens mij later hebt kunnen vertalen in je werk: gaan, durven, doen, op avontuur en samen met anderen mooie dingen neerzetten.

Een jaar of 10 later kwam ik je uit het niets weer tegen op een festival, waar je met je joie de vivre, je aanstekelijke lach en oprechte interesse in hoe het met me ging een onuitwisbare indruk hebt achtergelaten. Helaas was dat de laatste keer. Oneerlijk, klote en minstens 70 jaar te vroeg. Het ga je goed daarboven. Heel veel liefs, Calvin.

Wat ben je aan het doen? Met grote ogen kijk je me aan, in de wasbak liggen witte glibberige dingen,  je gezicht vertrekt geen spier ( je vond het wel interessant). Ik sta inktvis schoon te maken. Ow zeg je enthousiast ‘mag ik helpen?” Je komt naast me staan bij de wasbak voor het keukenraam het is een warme dag en de zon schijnt naar binnen. Ik doe het je een keer voor en je hebt de slag te pakken. Je kunt het alleen, acht ben je. Als je klaar bent kijk je me guitig aan en zegt dan: ik mag zeker ook blijven eten want ik wil wel proeven hoe het smaakt?  Natuurlijk mag je blijven eten, je mag altijd blijven eten. Dol op bijzondere smaken, vooral de Indische gerechten vindt je lekker. Surinaamse Bojo is veruit een van je meest favoriete gerechten op de basisschool.

Vijftien ben je als je moeder zegt Max wil naar het ROC. Ik krijg plaatsvervangende stress. In mijn hart vindt ik je te jong en te kwetsbaar voor pesten op een ROC.  Maar je ging als een speer, helemaal in je element. Altijd hoorde ik hoe je je draai en passie had gevonden.

Je was een kind waar ik me geen zorgen over hoefde te maken (wat niet mijn rol of taak was) maar wat ik altijd doe. Ik volgde je op sociale media, je groeide uit tot een bevlogen gepassioneerde vakman.

Bali, Indonesie werd je tweede thuis. Geen Indisch kind van geboorte maar wel gekozen in je hart.

Iedereen staat even stil
 en houdt zijn adem in
 voor een allerlaatste groet
 aan een Indisch kind.
 Selamat jalan, selamat jalan,
 selamat jalan, Indisch kind.
Er gaat weer iemand van ons heen,
 die onder de waringin*
 heeft gelegen,
 op wie de tropenzon scheen,
Vanaf vandaag is alles anders.
 Vanaf vandaag is er verschil.
 Dat is altijd als iemand je verlaat,
 die je nog jaren bij je hebben wil.
 Maar die in de hemel wordt verwacht,
 een nieuwe reis begint
 voor een Indisch kind, Indisch kind.
Iedereen staat even stil
 en houdt zijn adem in
 voor een allerlaatste groet
 aan een Indisch kind.
 Selamat jalan, selamat jalan,
 selamat jalan, Indisch kind.

Het is lang geleden dat ik je stem hoorde……………

En nu mag ik wachten tot we elkaar weer gaan ontmoeten in het parallelle universum

Dag lieve Max selamat jalan

Vrij naar de tekst van Wouter Muller SELAMAT JALAN (goede reis)