Beste Martijn, m'n altijd zo nuchtere fietsmaatje.

Het is vandaag 2 jaar geleden dat jij bent overleden, het is by far het meest oneerlijke wat ik van dichtbij heb meegemaakt..
Pas 26 jaar oud en zo een toffe gozer; een gezellige babbel, droge humor, interesse voor een ander, en ik heb je nooit horen klagen.

Terugkijkend op jouw laatste weken heb ik zo ongelooflijk veel respect voor jou.
Volgens mij wist je heel goed hoe zwaar het op dat moment voor je ouders, broer en zusje was, en in de toekomst zou worden.
Je wilde vooral voor hun nog sterk zijn, en ik vind het heel mooi dat je hebt aangegeven dat je een mooi leven hebt gehad.

Persoonlijk kijk ik vaak terug op een mooie vriendschap, de vele kilometers die we samen hebben gefietst, praten over wat voor sport dan ook, samen naar de Wateringse Wielerdag gaan, en soms een ander uitje.

Sterkte aan een ieder die Martijn mist, en koester de vele fijne herinneringen.
Ron

De pijn van het niet meer zijn
Zoveel....
en zo hard
Geen mens die dit verdragen kan
Het verdriet
zo diep
en zo zwart
dat het je compleet de adem beneemt
Verdooft...
Verstilt...
En verdwaasd...
alles om ons heen
Verbijsterd diegene die het vernemen
Er slaat een pijnlijk gat in je hart
Zo ongelofelijk donker,
iets dat niet te bevatten en ook eigenlijk niet
te bewoorden valt
Te pijnlijk, en niet te dragen
Het verliezen van je kind
Gedragen....
geknuffeld.....
gekoesterd.....
de jaren die er waren
en de herinneringen die er zullen zijn
Ik kan er alleen nog even niet bij
daarvoor is het nog te vroeg....
Te pijnlijk....
Te hard.....

Lieve Martijn wat mis ik je....
Anne...xxx

Het allermoeilijkste moment,
is wanneer de wereld een jaartje verder gaat
En jij hier niet meer bent,
maar alleen in herinnering bestaat.

Voor altijd in mijn ❤️

De stad versierd
met klokken en sterren
maar elke slinger
doet dit jaar weer erg veel pijn

Kerstbomen stralen
de kaarsen ontstoken
maar elke lichtje
werpt dit jaar ook weer
een grote schaduw

En de lege plek
wordt nog leger
en donkerder
in de schaduw
van de kerst