Ze zeggen dat de tijd je wonden heelt,
Maar ik voel elke dag dezelfde pijn.
Waarom werd je bij me weg gehaald?
Waarom mocht je niet gewoon dicht bij me zijn?
Nog steeds dezelfde leegte in me hart, nog steeds dezelfde handen op mijn keel.
Boos op God die jou niet niet wilde helpen,
Boos op een wereld die niet stoppen wil.

Ik zie nog steeds de tranen in je ogen,
Die je het liefst verborgen hield voor mij.
Hoe klein je was, je wilde mij al sparen.
Je hield je groot en verbeet de pijn.
Ik wilde elke dag wel met je ruilen,
Ik wens nog elke dag dat ik het was.
Jou te zien lijden en niet kunnen helpen.
De onmacht sloopt me nog elke dag.

En niemand vertelt me wat de rede is,
dat alles zo verandert,
Ineens is alles anders.
Het was toch goed zoals het was?
Jij deed toch niemand kwaad?
Ik begrijp het niet....

Ik heb geschreeuwd tot ik geen stem meer had,
Mezelf gepijnigd tot ik niets meer voelde. De cirkel keer op keer weer rondgegaan. Totdat ik zelf niet eens meer wist waar ik op doelde.
Ik heb gepiekerd tot het ochtend was,
Alle beslissingen die ik ooit nam,
Alle vragen die ik had gesteld.
Gewacht op antwoord,
Dat van niemand kwam...

En iemand verteld je hoe je verder moet.
Alles wat je lief is,
Ineens voor altijd weg.
Een moment is alles goed.
En dan vertelt een stem je, dat het ophoudt.

Nee niemand...
Verteld mij wat de rede is.
Dat alles zo verandert, Ineens is alles anders.
Het was toch goed zoals het was?
Wij deden niemand kwaad, toch?
Ik begrijp het niet...

Ik stap mijn bed uit en begin de dag,
Ik zie de zon maar ik voel haar warmte niet.
Ik dwing mezelf de woorden te herhalen,
Die je me zei, vlak voor je ons verliet:
Je keek me diep in m'n ogen,
Pakte me heel stevig vast.
"Wees niet boos op wat er niet meer is Martijn,
Maar wees dankbaar voor datgene dat er was "