Ik kan het nog niet geloven.
Ik ga je missen. Nidos gaat je missen.
Als collega was je gedreven, strijdbaar en soms (te) fel, maar altijd integer en vol passie. Jij stond altijd pal voor, naast en achter de pupil. Je hebt een hele waardevolle visie nagelaten. Dank en respect is wat ik voel.
Ik koester een sessie die we samen hebben gehad; jij had proefpersonen nodig voor je EMDR-opleiding en ik had een extreme angst voor vrachtwagens en durfde daardoor de snelweg niet op n niet mijn rijbewijs te halen. Je was zo warm en lief tijdens die sessie. Het voelde veilig en vertrouwd en er kwamen zelfs verdrongen herinneringen naar boven. Ik had je zo graag nog willen vertellen dat ik inmiddels mijn rijbewijs heb en zonder probleem vrachtwagens durf in te halen op de snelweg, dankzij jou.
Dank Marjan voor alles wat je voor mij, Nidos en alle pupillen hebt gedaan.
Ik wens de nabestaanden van Marjan veel sterkte en kracht toe.

Beste Marjan,
Omdat ik je veel door zag werken en we niet zo lang geleden een overleg hadden samen met een andere collega, had ik niet voorzien en verwacht dat het verdrietige nieuws van jouw afscheid zo snel zou komen.
Je hebt veel voor jongeren en de organisatie betekend. We zullen je missen op de AVO, waar je regelmatig was en mij boven achterin de hoek vaak kwam zeggen dat je er vandoor ging, zodat ik wist dat ik de laatste was. Ik wens je familie en vrienden, naasten veel sterkte toe.
Carlo, Utrecht

Met verslagenheid namen wij kennis van het overlijden van Marjan. Ook al wisten we dat zij ziek was, is het moment dat wij nu afscheid nemen toch nog onverwacht snel gekomen.
Marjan heeft veel betekend voor veel mensen, zo blijkt ook uit de reacties, die wij naar aanleiding van haar overlijden ontvangen.

Marjan heeft voor ons heel veel betekend. Zij heeft ons geleerd hoe belangrijk het is om te luisteren naar de mening van een kind. Haar visie, intelligentie, kritische blik en vastberadenheid zullen wij missen.
Ook voor de rest van de organisatie, collega’s en vooral de jongeren heeft Marjan jarenlang een ongelooflijk belangrijke rol vervuld. Zij heeft een visie neergezet en dagelijks uitgedragen waarin de jongeren en hun veerkracht helemaal centraal staan.

Het gaf haar naar eigen zeggen “steeds weer energie om samen met anderen te pionieren; op zoek te gaan naar oplossingen, mogelijkheden, verbeteringen en expertise en visie te ontwikkelen voor de meest kwetsbaren; de vluchtelingkinderen”. En hiermee droeg zij dat uit waar Nidos voor staat.
Voor dit alles willen we haar ongelooflijk bedanken en wij wensen haar familie en dierbaren veel sterkte toe.

Tanno, Ohad, Jan en Micky
Directie Nidos

Een tijdje geleden appte een vriend me en vroeg me of ik toevallig het boek 'Kinderen gevlucht en alleen' van Marjan Schippers in huis had. Dat had ik (uiteraard, zou ik bijna willen toevoegen). Of hij dat mocht lenen, want binnen de master Speltherapie van de Hogeschool Ede wilde hij het keuzevak speltherapie voor kinderen met een oorlog/vluchttrauma gaan doen. En jouw boek stond dus op de literatuurlijst als verplichte kost...
Hij heeft het geleend, gelezen, gebruikt en het vak met een 9 afgesloten.

Ik was trots. Trots op de manier waarop Nidos voorop loopt in de begeleiding en belangenbehartiging van minderjarige vluchtelingen. Ik vond het zó mooi dat zich dat via jouw boek verspreidt en daardoor steeds meer (jeugdzorg)professionals kennis kunnen krijgen van het begeleiden van 'onze jongeren' vanuit een interculturele visie. Want dat is wat we hen zo gunnen! Vanuit passie en met hier en daar de nodige felheid heb jij je daar altijd hard voor gemaakt: daarmee ben je voor mij dé absolute fakkeldrager van de interculturele visie. En dat werpt nu vruchten af, in Nederland en straks ook in Europa.
Dankjewel Marjan! Wens je een goede reis....

Marian was een goede partner ,moeder, vriendin en collega , die altijd bereid was iedereen met raad en daad terzijde te staan. Onze belangen waren in uitstekende handen bij haar en wij bedanken haar hiervoor.
Ik wens haar familie ,nabestaanden en collega’s veel sterkte in deze moeilijke tijd.😰🤲🏻 Diana

Marjan is dood. Dat staat op je kaart. Ik hoor het je bij wijze van spreken bijna letterlijk zeggen. Wat moeten we schrijven? “Nou, Marjan is dood. Schrijf dat maar op!”

Kort, duidelijk, eerlijk en recht voor zijn raap. Dat was je, tot op het laatst. Je bent niet letterlijk in het harnas gestorven, maar het scheelde niet veel.

Tot het echt niet meer ging bleef je werken. Je was zelfs bereid nog dingen op te pakken, die je niet eerder had gedaan. En boven alles bleef je het belang van de jongeren consequent benadrukken.

Wij hebben niet altijd dezelfde mening gehad, maar wel altijd gewerkt met hetzelfde doel voor ogen.

Ik heb veel respect voor je visie en hoe jij die hebt verwoord in je boek “Kinderen, gevlucht en alleen”. Hoe helder de visie was, des te lastiger bleek in de praktijk het verwoorden van de doorvertaling naar de methodiek te zijn. Honderden wijzigingen hebben we samen doorgenomen, pagina voor pagina en steeds opnieuw voor je methodiekboek. Maar wat was je trots op het eindresultaat.

Evenals op de e-learning. Werken vanuit één visie van alle mensen om de jongeren heen was een van je dromen, die hiermee weer voor een deel werd gerealiseerd. Helaas kwam tijdens dat project ook de mededeling dat je zo ziek was. Wij hebben het project afgemaakt, precies zoals besproken. En jij was er blij mee. Dat de training ook door partners van Nidos werd gewaardeerd en dat deze zo snel werd geaccrediteerd.

In de laatste maanden zag ik je milder worden. Zeker nog steeds even consequent, maar milder. Alsof je meer vertrouwde op de mensen om je heen. Je gaf zelf aan dat het je rust gaf, dat je zoon en dochter inmiddels volwassen zijn en dat zij het zo goed doen.

Je werkte nog aan ‘Samen sterk’, een project waarvan jij het eindresultaat helaas zelf niet meer mag meemaken.

Marjan, wat jij hebt neergezet voor de jongeren is indrukwekkend en de visie die jij neerzette zal voor velen het verschil maken.

Rust zacht, Iris

Vaarwel Marjan,
Dankjewel voor alles wat je ons leerde!
Voor jou een verhaaltje van Toon Tellegen. Je vindt het vast wel passend.
Carla

“Ik moet op reis, eekhoorn”, zei de mier op een ochtend.
Zij zaten op de tak voor de deur van de eekhoorn.
De eekhoorn was nog maar net wakker en geeuwde nog.
“En je moet niet vragen of het echt moet”, zei de mier, “want het moet”.
“Maar dat vraag ik helemaal niet”, zei de eekhoorn.
“Nee, maar je stond wel op het punt om dat te vragen, wees maar eerlijk.”
De eekhoorn zweeg.
“Het minste wat we kunnen doen”, zei de mier, “is op een kalme manier afscheid nemen”.
“Ja”, zei de eekhoorn.
“Dus niet met gejammer en tranen en wat zal ik je missen en kom gauw terug en zo - daar heb ik toch zo'n hekel aan, eekhoorn, als je dat eens wist ...”
De eekhoorn knikte.
“Als jij nou in de deuropening gaat staan ...” zei de mier.
De eekhoorn ging in de deuropening staan.
De mier gaf hem een hand en zei:
“Nou, eekhoorn, tot ziens dan.”
“Dag mier”, zei de eekhoorn. “Goede reis.”
Maar de mier was niet tevreden over het afscheid en bleef staan.
“Die brok in je keel, eekhoorn”, zei hij, “die hoorde ik wel!”
Ze probeerden het opnieuw en nu zei de mier dat hij een traan zag blinken in het oog van de eekhoorn en vond hij Goede reis niet goed.
“Je vindt het erg, eekhoorn, je vindt het heel erg, ik zie het wel!”
De eekhoorn zweeg.
“Doe toch kalm!” riep de mier.
Ze probeerden het nog een keer met Beste reis en een keer zonder woorden, zonder elkaar aan te kijken. De eekhoorn deed zo kalm als hij nog nooit had gedaan. Maar de mier vond het niet goed.
“Zo kan ik niet op reis gaan”, zei hij verongelijkt. “Terwijl het in feite moet. Echt moet!”
“Ja”, zei de eekhoorn.
Daarna zwegen zij en zaten in het licht van de opkomende zon op de tak voor de deur van de eekhoorn. Het bos rook naar dennenhout en in de verte zong de lijster.

Lieve Marjan,
Je lacht me toe vanaf de pagina waarop ik dit schrijf en ik schiet vol. Je bent er niet meer en dat is een groot gemis. We werkten de afgelopen tijd minder samen dan vroeger, maar we hebben samen veel bereikt in Europa en ik heb onze samenwerking altijd enorm gewaardeerd. Je kon fel uit de hoek komen. Soms vond ik dat je te ver ging. Als ik dat dan tegen je zei dan nam je dat altijd heel serieus. Je was een hele fijne collega waar ik goed mee kon sparren en ik zal je heel erg missen. Het Engelstalige boek voor EGN waar we samen aan werkten heb je uiteindelijk niet meer gezien. Dat vind ik heel erg. We zijn bezig met het organiseren van de lancering ervan en ik zal er persoonlijk voor zorgen dat het de aandacht krijgt die het verdient!
Ik wens je gezin en je naasten heel veel sterkte.
Veel liefs, Liedewij