Lieve Marja,
Het is nog geen vier jaar dat wij elkaar kennen. In die vier jaar hebben wij elkaar niet vaak gezien, maar wel regelmatig. Regelmatig genoeg om altijd met open armen ontvangen te worden. Thuis, of op de camping. Met, of zonder dat van te voren goed was afgesproken. Ik was altijd welkom, en het voelde bij jullie als thuiskomen, alsof ik jarenlang al over de vloer kwam. Ik ben je dankbaar.
Ik weet nog dat Rick een keer een stukje met mij mee liep toen ik bij jullie vandaan kwam en dat ik dacht (en misschien - waarschijnlijk - hard op zei): ''ik denk dat ik ook je ouders wil uitnodigen als ik ga trouwen". Want hoewel ik nog niet eens verloofd ben, en Jan niet Rick zijn vader is, zijn jullie mij dierbaar geworden en wilde ik bijzondere momenten uit mijn toekomstig leven ook met jullie delen.
Of de laatste keer, dat ik er was. Dat je ons eerste gesprek voorlas en ik jullie een fijne trouwdag toewenste vanuit Azië. Ik vond het mooi om te zien hoe je dat af en toe nog terugleest en van kon genieten.
Het verleden kunnen we niet veranderen, slechts een mooie plek geven. De kleurrijke toekomst kunnen we niet altijd voorspellen, slechts op hopen. Woorden kunnen niet altijd omschrijven wat een verlies met een mens doet, slechts een poging doen tot.
Lieve Marja, ik ben je dankbaar voor die korte tijd dat wij elkaar hebben mogen kennen. Helaas maar minder dan vier jaar...
Veel liefs en rust zacht,
Gitta
