Amsterdam 2-11-2021
Beste Maikel, Jens en Miles en familie,
Het is vreselijk moeilijk, zo niet onmogelijk om enige troostende woorden op papier te zetten bij het overlijden van Mariska. Toch wil ik een poging wagen om dit te doen door een paar anekdotes te vertellen die plaats vonden in de 42 jaar dat wij op de Achterlaan naast de familie Boogaard woonden. Die tijd begon in 1975 toen Marjan en Boudewijn naast ons kwamen wonen. Zij hadden toen nog geen kinderen en wij hadden er twee, respectievelijk twee jaar en een paar maanden oud. Ik kende Boudewijn en Marjan al vrij goed, want wij woonden voordien alle drie in Schellingwoude. Boudewijn werd daar geboren, ik kwam op mijn zevende jaar daar wonen en Marjan volgde nog zo’n zes jaar later.
De sfeer tussen ons was vanaf het eerste moment heel goed. Wij genoten van elkaar en van onze woonplek. Dat genot werd nog vergroot doordat Boudewijn en Marjan in de periode 1977 tot en met 1982 drie kinderen kregen en wij nog één.
Mariska was vanaf de eerste dag een opvallende verschijning binnen de familie Boogaard. De hele familie was donker en zij was blond. Wij hebben ons wel eens lachend afgevraagd hoe dat nou toch kon. Persoonlijk denk ik dat we de oplossing moeten zoeken binnen de familie Servaas; Marjan heeft ook een blonde en rossige nicht en neef.
Op de Lagere School behoorde Mariska tot de beste leerlingen van de klas en op de middelbare school was dat niet anders. Daarna begon zij een rechtenstudie en haalde zij een makelaarsdiploma. Zij was een echte streber in de goede zin van het woord.
Linda en Bart hielden meer van feesten als van studeren, maar wij hebben daar als buren nooit zo veel van gemerkt omdat die feesten vaak in het uitgaansleven van de stad plaats vonden. Daarbij was Mariska ook van de partij, maar zij vierde ook thuis feest. Ik herinner mij nog dat zij aan ons kwam vertellen dat zij van plan was een groot feest te geven in onze gezamenlijke tuin en dat het heel laat zou worden. Zij vroeg of wij dat goed vonden en het antwoord was natuurlijk ja.
Het feest werd gevierd en in de nacht om een uur of half vier werden wij getrakteerd op knoert harde muziek en dus waren wij klaarwakker. Ik heb toen vast een paar lelijke woorden gezegd, maar ik kwam er niet toe om actie te ondernemen. Dat deden vader en moeder Boogaard wel vanuit hun slaapkamer en de relatieve rust keerde weer.
Wat mij ook nog in het geheugen gegrift staat is de huwelijksdag van Maikel en Mariska. Het werd een sprookjesachtige dag met prachtige kleding, mooie muziek, prachtige bloemen en veel hapjes en drankjes. Voor mij was het hoogtepunt van de dag tijdens de trouwceremonie toen de ambtenaar aan Maikel vroeg waarom hij met Mariska wilde trouwen; hij kwam superlatieven te kort om dit te vertellen.
Nu moeten we afscheid van Mariska nemen. Dat is een harde en onverteerbare werkelijkheid. Woorden schieten tekort. Ik wil dus eenvoudig eindigen. Weet dat Ans en ik alles willen doen om te helpen dit verlies te verwerken, een verwerking die moet beginnen nadat het afscheid van Mariska voorbij is.
Ans en Rob den Hartog
