Marijke,

Waarom toch? Waarom werd jij toch zo bruusk uit onze vriendenkring weggerukt? Hadden ze ginder boven misschien iemand nodig met een gouden hart?
We hebben reeds zoveel examenvragen opgesteld en beantwoord, maar op deze ?ene? vraag moeten we het antwoord schuldig blijven. Het enige wat we vinden, is een gevoel van onmacht, van ?dit hebben we niet in de hand?, ?dit bepalen we niet zelf?.

Marijke, je was voor mij een heel aangename collega, maar ook een goede vriendin. Het klikte gewoon tussen ons. Je hield van mooie kleren, leuke juwelen, sfeervol interieur. We liepen mekaars deur niet plat, maar ik wist dat je altijd wel ergens was en dat ik altijd welkom was op je bureau, bij je thuis? Je had altijd tijd voor iedereen, zou nooit gezegd hebben: ?het past niet nu? of ?ik heb er geen tijd voor?. Mensen met problemen kwamen bij jou langs: collega?s, studenten, ouders van studenten, familie. Je hebt ook heel veel mensen tijdens een moeilijke periode een bezoekje of zelfs meerdere bezoekjes gebracht en dit om hun pijn wat te verlichten. En nu?, nu het onze beurt was om naar jouw probleem te luisteren, om je een hart onder de riem te komen steken op je ziekbed, was er geen tijd meer, het ging allemaal zo snel. Guy heeft niet meer de kans gehad om je te zeggen welke lieve echtgenote je was. Je zoon, je dochter hebben niet meer de mogelijkheid gehad te tonen hoezeer ze je moederliefde koesterden en nodig hebben.

Samen hebben we moeilijke perioden meegemaakt op school met veranderingen en vernieuwingen, maar we hebben ook veel leuke momenten gehad. Door tranen heen, ben ik sinds een paar dagen bezig om deze mooie herinneringen terug op te roepen. Altijd weer komt datzelfde terug: Marijke was een heel lieve vrouw, straalde warmte uit. Eigelijk was je voor mij ?ondanks het geringe leeftijdsverschil- ook een moederfiguur. We lachten er nog mee op de laatste BBQ.

Ik zag je voor het eerst bij de opening van de ?Savaanstraat?. Ik stond daar als splinternieuw personeelslid en jij vergezelde Guy. Je sprak me aan alsof je me al jaren kende en door jou voelde ik me niet meer zo onwennig. Die warmte, dat geruststellend gevoel geven, dat was Marijke.

Jaren later werd je een collega. Zoals iedereen kreeg je verschillende vakken. Maar we hoorden je niet klagen. Je beet je daarin vast, volgde bijscholingen om zo goed mogelijk op de hoogte te zijn. Na veel veranderingen werd je studiebegeleider en leertrajectbegeleider. Vooral dat eerste paste perfect bij jou! Je trok de studenten mee. Ze moesten en ze zouden de eindmeet halen!

En altijd weer had je oog voor die details. Je zag dingen die andere mensen in het geheel niet zagen. Je wist dat mensen maar goed kunnen functioneren als ze zich ook ?goed voelen?. Je trakteerde voor je verjaardag op de vergadering, een doos paaseitjes op de JOBS-sessies. Dit was volgens jou minstens even belangrijk als de onderwerpen die aan bod kwamen.

Je was geïnteresseerd in mij als collega, maar ook mijn persoonlijke situatie liet je niet koud: attenties voor communiefeesten, informeren naar de studieresultaten van ons meisjes en naar het wel en wee in mijn gezinnetje. Je maakte zoveel spel van onze Victor, je zag zoveel gelijkenissen met jouw eigen situatie: je verschilde ook meer dan 10 jaar met je zus. En nu net op zijn vierde verjaardag, word jij begraven, Marijke. ?Mama, je moet toch niet verdrietig zijn, als die mevrouw gestorven is??, probeerde hij te troosten. ?Was de grote mensenwereld maar zo eenvoudig!?, dacht ik.

Examens: ook één van je dingen. Je eigen ?partieel? plaatste je het liefst op één van de laatste examendagen. Zo kon het ?mijne? vooraan komen en had ik meer tijd om te verbeteren.
7 à 8 dagen zaten we soms samen met een drie- à viertal collega?s om de eerstejaars mondeling te ondervragen. Als jij eerst gedaan had, bracht je nog een koffietje en zwaaide je nog even, zo werd het werk weeral wat lichter.

Op één van de feedbacks had ik een studente die de tranen niet kon bedwingen. Ik zat natuurlijk ook zelf mee een traantje weg te pinken. Marijke passeerde, zag dat we in een impasse zaten, bekeek de situatie en stelde de studente een realistische oplossing voor. Vol goede moed begon de studente aan de tweede zit! ?Hoe doet Marijke het??, vroeg ik me af.

Voor je 50-ste verjaardag, gingen we met een aantal vriendinnen naar een aangename locatie voor een middagje ?vrouwenpraat?. We hadden ons zo goed geamuseerd, dat we voorstelden het bij ?onze? 50-ste over te doen. Geen haar op ons hoofd dat er ook maar aan dacht dat we dit zouden moeten doen zonder jou, Marijke. Of zal je er toch bij zijn, maar dan op een andere manier?

Vorig aj. had ik 8 uur les op maandag. Aan ?onze grote groepen?, want zo noemden we ze. Je kwam me vragen of ik dit wel ging aankunnen. Ik reageerde van: ?voor wat een pluimgewicht bekijk je me wel, Marijke!?. Maar als ik me op maandagavond naar huis ?sleepte?, dacht ik nog dikwijls terug aan jouw woorden.

De laatste keer dat samen een babbeltje sloegen, was op de proclamatie. Weer woorden van appreciatie, bemoedigend. Even vertelde je van de geknelde zenuw in je pols. Maar dat was voor jou een banaal feit. Geen reden tot panikeren?. Ik dacht nog in de week daarna van je even te mailen om te vragen hoe het was. Ik ben kwaad op mezelf omdat ik het niet meer gedaan heb!

Marijke, er waren nog veel zaken waar ik even je advies, je mening wilde vragen. Waar zal ik daar nu mee terechtkunnen?

Guy, Stephanie, David, Kim en de familie zou ik veel moed en sterkte willen wensen bij het verwerken van je overlijden, Marijke. Ze zullen samen moeten vechten tegen moeilijke momenten in het verder leven zonder jou. Ze zullen moeten proberen om je aanwezigheid op een andere manier te aanvaarden. In kleine dingen zullen ze gewaarworden dat je er nog altijd bent en dat je hen nog altijd verder steunt.

Ik zal je missen, Marijke! Tot later!

De medewerkers uit de opleidingen verpleegkunde en vroedkunde willen aan de familie van Marijke en aan haar collega\'s hun diep medeleven uitdrukken.
Wij herinneren Marijke als een zonnige en warme persoon die een onuitwisbare en sterke indruk naliet, zelfs bij een vluchtig contact.

Hierbij wil ik mijn medeleven betuigen aan de familie

innige deelneming en veel sterkte in deze moeilijke periode

innige deelneming

Ik wens jou en de familie heel veel sterkte toe in deze moeilijke momenten.

Marijke

Jij was zo lief en begripvol voor mij. Jij had een luisterend oor en straalde zoveel geluk uit. Ik mis je hier ...

Guy, David, Stephanie en Kim
Mijn oprechte innige deelneming. Veel steun en moed van mij. Ik denk met jullie mee.

Marijke, we hebben nog samen uw 50 ste verjaardag gevierd... .
Ik vond je een toffe collega, ook al waren we het soms niet eens.
Guy, aan jou en de kinderen veel moed toegewenst.

Menigen klopten bij jou aan
Altijd deed je open
Maar ik mocht zonder kloppen binnenlopen
Nu klop ik keer op keer
Maar jij doet niet meer open
Kon ik nog maar even zoals toen
Zomaar bij je binnenlopen

Je stond me bij, met raad en daad, nu zal ik het moeten doen, zonder jouw goede raad. Hopelijk stuur je me nog altijd, een klein beetje, in de goede richting.

Véél sterkte aan je familie.

Stilte
Nu jij weg bent
Ver weg
Oneindig ver
We missen je
Kom terug
Keer terug
En overstem het onmogelijke

Overledenen komen niet terug
Realistisch bekeken
Maar in ons hart blijf jij
Stralend zoals je was
Voor altijd

Een warm persoon die altijd klaar stond voor haar leerlingen.

Iedereen zal je hard missen.

Het is moeilijk te aanvaarden
dat je weg bent van aarde
Altijd stond je klaar
voor ons en voor een ander
Weinig nemen en veel geven
altijd hartelijk en warm
Geslaagd ben je in jouw (te korte) leven
je hebt ons een goed voorbeeld gegeven

Geschokt, verbijsterd door dit slechte nieuws,
dat ik vol ongeloof moest aannemen.
Het is alsof ik gisteren voor je zat,
en vandaag niet meer, zo plots, zo ineens
Dikwijls zat ik voor je, op je bureau, eindelijk op de goede weg.
Je was er, voor iedereen,
je steunde iedereen, door dik en dun!

Bedroefd moeten we afscheid nemen
Wij zullen je missen!

Je hebt me enorm geholpen in de voorbije 2 jaar, en daar ben ik je enorm dankbaar om!

Veel sterkte aan familie en naasten!