Beste Edwin, Jordy en familie
Het berichtje van Jan dat Marianne was overleden kwam behoorlijk aan. Tuurlijk wisten we dat Marianne al een tijdje ziek was en dat het steeds slechter met haar ging. Maar toch komt zo`n bericht altijd onverwacht
Mijn herinneringen aan Marianne gaan al heel ver terug. Haar vader en mijn vader waren vrienden en aktief bij de vakbond, Marianne kwam vaak met haar vader mee naar ons huis en ik heb haar zo leren kennen als een meisje wat net iets anders was. Tegenwoordig is het doodnormaal dat meisjes voetballiefhebbers zij, maar in die tijd was het nog zeer uitzonderlijk. Marianne was zo`n meisje, een voetbaldier in hart en nieren. Het was dus ook helemaal niet vreemd toen ik hoorde dat ze een keeper aan de haak had geslagen.
Toen onze zoon Maarten ging keepen en naar de GKS wilde kwam ik Marianne na lange tijd weer tegen. Het kleine meisje was uitgegroeid tot een volwassen vrouw maar helemaal niets verandert in haar doen en laten, nog steeds een voetbaldier. Samen met Edwin was het voor mij een twee-eenheid die perfect bij elkaar passen. het kan dan ook niet anders of Jordy ging ook op voetbal. Haar passie voor Feyenoord, vooral in slechte tijden, toont aan dat het geen vrouw was die met alle winden mee loopt. Het motto "Geen woorden maar daden" past echt bij haar en De Kuip was volgens mij haar tweede huis
Edwin en Jordy. Jullie moeten nu verder zonder je vrouw en moeder. Het gemis is enorm maar veel mooie herinneringen zullen jullie helpen om door deze moeilijke periode heen te komen. We wensen jullie heel erg veel sterkte en we weten zeker dat Marianne jullie daarbij zal helpen. Veel voetbaltermen zijn op jullie van toepassing
D`ran
You`ll never walk alone
Komoptan
Rene, Jolanda en Maarten Scholten