Lieve Marc, dit is wat ik je nog wil zeggen. Ik heb je in Nijmegen leren kennen toen we in de 20 waren. Beide Limburgers dus dat gaf een klik. Onze gezamenlijke interesse was vooral de binnenkant van alle kroegen in Nijmegen bekijken. Lang leve de lol. Er was geen kroeg die je niet kende. We hebben veel plezier gehad, ik denk nog vaak aan de oudjaarsnacht toen je onderweg naar O42 onderuit ging omdat het zo glad was. Kwaad werd je niet gauw. Ik weet nog dat mijn kat een keer jouw supermooie leren jas gebruikt had als kattenbak omdat ik per ongeluk de kattenbak verkeerd om had gezet. Dat was echt heel erg. Zelfs toen bleef je kalm maar die jas kon je wel weggooien. Humor had je meer dan genoeg. Maar je was ook lief, hield veel van muziek en van mooie spullen. Je was de enige in mijn vriendenkring die in een Audi 100 rond reed. Maar wel handig als onze oude Saab het begaf, je hebt de Saab zelfs een keer van Goor naar Nijmegen gesleept. Zo was je.
Je verhuisde naar een mooie flat in Hilversum met donkerrood hoogpolig tapijt wat helemaal bij je paste. Je had toen een mooie baan bij de Omroep. Als medisch centrum west, de hit eind jaren '80 voorbij kwam zaten we aan de buis gekluisterd. De serie was leuk maar als de aftiteling voorbij kwam zaten we bijna in de tv. Daar...Marc Kruse!! Daar kwam je naam voorbij. Wat was ik trots op je. Je had het toch maar even zover geflikt. We mochten mee naar de opnames van Jansen, Jansen. Je had het goed naar d zin.
Op een avond kwam je bij mij Ursula tegen en ook ik leerde rond die tijd iemand kennen. Zo kwamen we op elkaars bruiloft. Je was ook heel blij met de tweeling en natuurlijk kwam ook daar een leuk feestje bij. Daarna zijn we onze eigen weg gegaan. We verhuisden en verloren elkaar uit het oog. Wat een geluk dat Facebook bestaat. Ieder jaar rond 20 februari keek ik of je al op Facebook stond en jawel, een paar jaar geleden stond je erop. Leuk, je belde me gelijk daarna op. Dat was de laatste keer dat ik je sprak. Je zei dat je langs zou komen op de motor. Ik kan het nog maar moeilijk geloven dat dat nu niet meer kan en oh, wat baal ik daar van. Had ik maar gelijk afgesproken, ik dacht dat komt wel, straks hebben we tijd genoeg. Wat stom van me.
Ik ben er trots op dat ik je als vriend had en ik ga je missen. Want mien leef Marc, ich hub dich zoe geer.
Je krijgt ook de groetjes van Annebel en Han.
Ik wil de familie sterkte wensen en met name Aron-Luc en Julia.
Lieve groet, Gérardine
