Vaak was hij lastig, maar altijd was hij die bevlogen sportjournalist zoals ze vandaag de dag niet meer gemaakt worden.

Willem Ammerlaan

Dag Maarten, dag kerel. Het is alweer enige tijd geleden dat wij elkaar uit het oog verloren, maar jouw verscheiden is hard bij mij binnengekomen. Als leeftijdgenoten maakten wij in de jaren '70 voor het eerst kennis met elkaar op het Rotterdamse Libanon-lyceum in Kralingen. In de sportjournalistiek kwamen wij elkaar plots weer tegen. Jij eerst ANP, ik eerst Het Vrije Volk. En uiteindelijk jaren samen bij het AD. John le Noble haalde ons beiden als jonge honden binnen. Collegialiteit die uitgroeide tot een hechte vriendschap. Wij kwamen bij elkaar over de vloer met verjaardagen. Jij met Elly, ik met Marjolein. Bij Maarten wist je dat-ie altijd rustig begon op zo'n avond, maar dat je uiteindelijk de voordeur moest uitbreken om hem weer op huis aan te kunnen laten gaan. Want waar gezelligheid de boventoon voerde, was mijnheer een prater en een innemer als geen tweede. Een herinnering: op zondagavond na het doorgeven van de pagina's op de redactie aan de Witte de Withstraat staken wij vast pandoer het Weena over richting Melief Bender op de Oude Binnenweg waar onze borrel/7 up al klaarstond. Wat ze wisten dat wij kwamen. Nóg een herinnering: nog zonder kind(eren) maakten wij een heerlijke trip tijdens de oogstfeesten naar de Bourgogne om dozen wijn in te slaan. Met al je Tour-ervaring wist je als geen ander de juiste adressen cq. domaines. En jaarlijks met Kerst kozen wij om en om een restaurant met z'n viertjes om te vieren hoe goed wij het hadden. Dat was toen. Onze wegen scheidden gaandeweg nadat ik vertrok naar andere werkgevers. Maar ineens is het allemaal weer terug. Dag Maarten, onvergetelijke vriend. Je wordt gemist, man!

Het was in de tijd dat wij met ons bedrijf voorzichtige stappen zetten in sportsponsoring, dat ik Maarten leerde kennen. Met zijn verschijning maakte hij meteen diepe indruk en had ik ontzag of eigenlijk een beetje angst voor 'm. Zijn onderzoekende blik, blakend van zelfvertrouwen, misschien wel een tikkeltje arrogant. Afstandelijk en koel ook, de minst benaderbare journalist in mijn optiek. Nadat wij met onze sponsoractiviteiten met wielrennen, tennis en golf gestopt waren, had ik geen contact meer met hem.
Totdat ik hem weer trof op Facebook, waar hij enthousiast schreef over zijn "kleinkind". Ik hem feliciteren met het feit dat hij opa was geworden. Maar het ging om Isa, de hond van Chris. Hilarisch dus. Hij nodigde me uit om een keer te komen lunchen in Rotterdam. Gedaan en vanaf dat moment werden we vrienden. Hij heeft me laten kennismaken met 010, zoals niemand anders dat zou hebben gekund. Allemaal prachtige verhalen en anekdotes, mocht mee naar zijn club, de laatste wedstrijd voordat Corona uitbrak. Het was een feest in de Kuip, in die veel te kleine kuipstoeltjes. We hebben zoveel leuke dingen gedaan, al die lunches, tripjes naar de Lindenhoff en lokale kaasboer. Dagelijks contact via app of telefoon. Waarbij hij van zijn mond geen moordkuil maakte. Gouden kerel. Kon alles bij m kwijt, de beste vriend die je kan wensen. Hij zette me altijd weer in het spoor. Ik ga Zeus, want dat was mijn bijnaam voor hem, verschrikkelijk missen.

Wie veel reist kan veel verhalen. En dat deed ik geruime tijd, als journalistiek volger van het professionele wielerpeloton. Geregeld samen met Maarten Noppen, mijn onvergetelijke collega van het Algemeen Dagblad. Vanuit economische motieven werden er, geheel in wielerstijl, combines gevormd en zo vonden we elkaar tijdens een ploegenpresentatie. Ik als verslaggever van het Nieuwsblad van het Noorden namens de GPD, de inmiddels ter ziele gegane coöperatie van de grote provinciale dagbladen. Het klikte meteen. Maarten als chauffeur van een rode Mazda 626, ik als navigator. Het eerste wat mij opviel was het gemak waarmee Nop, zoals wij intimi hem noemden, achter het stuur ontspannen shagjes rolde. En dat hij nooit eens door vermoeidheid werd overmand, zodat ik hem kon aflossen.
Ook werd mij al snel duidelijk dat mijn co-equipier een bourgondiër haute categorie was. Het restaurant dat altijd de revue passeerde was Il Pescatore, een visrestaurant in in zijn geliefde San Benedetto del Tronto, traditioneel eindpunt van de Tirreno-Adriatico. Tot de vaste rituelen in deze badplaats was het bezoek Il Pescatore voor een Grande Parade, ofwel een vorstelijk gesorteerde visschotel die met bijpassende witte wijn rijkelijk werd besprenkeld.
Geen wielertrip of er werd gelachen met Nop. Zoals bij een Tirreno-proloog in Bacoli, zeg maar het Scheveningen van Napels. Eerst was er die dolle boel voor de man die naast ons op het dak van de VIP-bus stond, ene Diego Maradona. Noppen, met de blik op de hemelsblauw uitgedoste menigte: "Nou Dirk, nooit gedacht dat wij hier zo'n ontvangst zouden krijgen."
Eenmaal klaar met zijn verslag - als altijd één der eersten - viel zijn blik in de perszaal op de tekst van de nog druk tikkende Telegraaf-collega Bert Dijkstra. Die had Bacoli als dateline ingetoetst. Reden voor Nop om Dijkstra even collegiaal op de schouders te kloppen, al was hij dan werkzaam voor de Grote Concurrent. Hij vroeg waarom Dijkstra eigenlijk Bacoli had getikt. En dat het toch gewoon Bakels diende te zijn. De reactie van Dijkstra: een verbaasd gezicht. "Ja Bert, als je in Napels bent, begin je je verhaal toch ook niet met Napoli. Dan schrijf je toch Napels? Nou dan...."
Dijkstra - toen nog onervaren in dit journalistieke wielergilde - vatte deze interventie serieus op en verzonk in vertwijfeling. Het was echter niet meer dan een staaltje typische Noppenhumor. We hebben er sindsdien elk jaar wel een keertje smakelijk om gelachen.

Maarten was jarenlang die ietwat nurkse man, die de hele avond driftig zat te tikken. En te bellen met de voetbalcorrespondenten. Vanuit heel Europa werd Maarten op zondagavond bijgepraat. Ik, snotneus uit Rotterdam-west, keek bewonderend naar hem. Wat hij deed, wilde ik ook doen.
Ik werkte al een paar jaar op de sportredactie toen het buitenlands voetbal, z’n passie naast het wielrennen, werd uitgebreid met een rubriek: Nederlanders in het buitenland. En ik mocht, op zijn aanwijzing, die Nederlander bellen. ,,Ries, bel Hiddink’’ ,,Ries, bel Koeman.’’
Dat was onze samenwerking. Geen idee of Maarten het goed of slecht vond wat ik deed.
Hoe belangrijk dat voor mij was, blijkt wel uit het feit dat ik mijn eerste compliment van Maarten nog weet, 30 jaar later. Ik had een verhaal geschreven over sir Matt Busby, legendarisch manager van Manchester United.
Het was een bijzondere ontmoeting in een hotel in Nieuwerkerk waar United zich voorbereidde op een Europa Cup-finale.
Na een dag posten was ik er in geslaagd Busby te spreken. Het verhaal schreef zich zelf.
Maarten zei: dat heb je goed gedaan! Mooi verhaal Ries!
Ik glom van trots. Vanaf dat moment was ik journalist. En was Maarten niet meer die soms wat nurkse collega, maar gewoon Maarten Noppen, een collega met een gouden hart van wie ik later nog vele lessen leerde!

Lieve Maarten, ik weet nog jouw 65e verjaardag op de SS Rotterdam, toen je mij vertelde dat je iedereen gemaand had vroeg te komen want het schip zou op tijd vertrekken, wat hebben we gelachen, rust zacht Maarten , sterkte Chris en Jeroen, liefs Betty en Ryan