Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Sil en Jonas,
Als ik denk aan Maarten is dat uit de tijd dat we samen een cursus fotografie volgden.
Daarom even wat foto's waar wij erg trots op waren en die we samen ontwikkeld hebben. Tegen de tijd dat Jonas groot is zal ik hem wel moeten uitleggen wat een fotorolletje is,
Kan ik meteen vertellen hoe vroeg we vaak opgestaan zijn om deze natuurfoto's te kunnen maken.....

Lieve Sil en onze allergrootste schat Jonas,
We zijn allemaal verslagen. Jullie kunnen op ons rekenen, samen zullen we de herinneringen aan Maarten levend houden. Deze foto's heeft Maarten gemaakt tijdens ons weekend in Egmond aan Zee. Ons eerste kleinkind en we mochten er meteen volop van genieten. Jonas was net geboren en wij zongen het liedje van Jonas in de walvis.... net zoals we vroeger met Maarten deden.

Lieve papa,
Hier wandelen wij met Pepper. Pepper is ook dood, ben jij nu bij hem? Ik denk vaak aan Pepper. Mama zegt dat jij nu in de hemel een wandeling maakt. Jippie is ook verdrietig, hij zoekt jou steeds. Jippie kan niet weten dat jij dood bent. Ik wel want ik ben al 8.
Mama zegt dat deze foto met Pepper nu 4 jaar geleden is. Ik ben Pepper niet vergeten. Ik ga jou ook niet vergeten.
Van mama moest ik de andere foto ook op de site zetten. Toen moest ik mooie kleren aan. Jij maakte dan een foto. Dit ben ik wel vergeten maar toen was ik klein.

Jonas zal zelf ook een herinnering schrijven. Hij heeft jouw liefde voor het klimmen geërfd. Al van jongs af aan klimt hij in alles wat los en vast zit. Op onze vakanties klom hij vrolijk mee. Als jij ging oefenen in de Klimhal zat Jonas met open mond naar jou te kijken. Wat was hij trots op zijn sportieve papa. Deze foto's zijn o.a. gemaakt in AvaTarZ in Oldenzaal. Spelenderwijs leerde Jonas van zijn vader dat veiligheid belangrijk was. Bang als we waren om elkaar door een ongeval te verliezen... wat waren we gelukkig op deze dag, een en al plezier.

In hetzelfde jaar dat Maxima de vriendin werd van Prins Willem Alexander ontmoetten wij elkaar. Ook wij hebben elkaar in Spanje leren kennen in 1999, ook in April. Toen de datum van hun huwelijk bekend werd, heb jij mij ten huwelijk gevraagd, je had de datum stiekem al vastgelegd... jij was net zo zeker van mij als ik van jou. Jouw broer was onze getuige en jouw neefje Pascal had voor het eerst een pak met stropdas aan. Toen droomden ook wij van een kindje. Het heeft even geduurd maar 4 jaar later kwam ons zoontje Jonas. Als hij wat groter is zullen we samen al onze trouwfoto's doorkijken. Ik had tijdens onze bruiloft geen last van tranen, nu heb ik ze des te meer.... zeker als ik naar de muziek van Carel Kraayenhof luister.