Talloos zijn de ‘waarom’-vragen,
waar geen antwoord voor bestaat.
‘Waaroms’ die je zelf moet dragen,
waar de zin je van ontgaat.
‘Waaroms’ die je hersens kwellen,
je geen reden van beseft.
Waarbij niemand kan vertellen,
waarom jou die ‘waaroms’ treft.

Maar je ‘waaroms’ kun je delen,
met degeen die naast je staan.
Want als jij, zo zijn er velen,
die ‘waaroms’ ook niet ontgaan.
Die jouw ‘waaroms’ ook herkennen,
en die zien hoe jou dat raakt.
Die ook weten; ‘’t Zal nooit wennen’,
want ze hebben ‘t meegemaakt.

Maar ze helpen accepteren
wat niet acceptabel lijkt.
En hun troost zal je waarderen,
naarmate de tijd verstrijkt.
Eens dan zal de wond gaan helen,
als de troost langzaam beklijft.
Maar al blijf je ‘waaroms’ delen,
’t is het litteken dat blijft.

Talloos zijn de ‘waarom’-vragen,
waar geen antwoord voor bestaat.
‘Waaroms’ die je zelf moet dragen,
waar de zin je van ontgaat.
Maar ze horen bij het leven,
’t gaat soms anders dan je wilt,
Maar als wij elkaar troost geven
wordt ‘ geen antwoord’ ooit eens mild.

Je ogen spraken krachtig,
Je handen gaven rust,
Je woorden waren eerlijk,
Je hart vol levenslust,
Maar de allermooiste sterren,
Ook die moeten soms gaan,
Te groot voor dit leven,
Door naar een nieuw bestaan.

Rust zacht mijn vriend

Bij wie kan ik schuilen
in dit uur
in deze vreemde dagen,
de dood om mij heen,
nog zo onverwacht toch
na alles.

Bij wie kan ik huilen
in deze dagen
bij dit afscheid
van jou,
die als levensdood
geen plek meer vond
om te schuilen.

Jij verlangde zo naar een plaats
om te schuilen.
Nergens kon jij die vinden.

Jij huilde van binnen
al jouw jonge jaren,
totdat je nog slechts naar de dood kon verlangen.

Jij ging stil van ons weg,
eenzaam en zonder gerucht;
in de stille middag.

Jij kon niet meer opstaan.
Jij ging een ander licht
tegemoet
vriendelijk en veilig
om bij te schuilen.

Mag dat Licht jou groeten
en omarmen,
een schuilplaats
voor jou zijn.

Dichter onbekend