Lieve familie, vrienden en collega’s,
Wat doet je vadershart als de politie voor de deur staat en zegt dat je nu moet meekomen omdat je zoon wordt gereanimeerd? De kamer van het hart waarin je zoon verblijft opent zich opeens wagenwijd. Het bonkt zo hard dat het de hele wereld lijkt te omvatten. Je knijpt in elkaars handen en kijkt angstig in elkaars tranen. En dan staat verder alles stil. De stilte van ongeloof. Er is geen verleden, geen toekomst, alleen maar nu. Want in het nu is alles goed.
Lucas, mijn allerliefste zoon, beste vriend van onze allerliefste dochter Tara. Je lijkt op je moeder, die ik op 25 augustus 1982 voor het eerst in haar mooie ogen keek. Dat was vorige week op de Intensive Care precies 40 jaar geleden. Jouw mooie ogen openden zich regelmatig maar ik zag niet jouw bezielde blik, maar een hulpeloze leegte. Wij drieën hielden je stevig vast, zongen, streelden, draaiden jouw muziek. We lieten je geen moment in de steek.
Lucas, ik ben een strijder, dat weet je wel. Ik kon de strijd niet opgeven. Totdat je mij liet weten: “Pap, laat me los. Ik wil niet meer terug in dit lichaam. Ik blijf bij jou sterker dan ooit. Jouw pad wordt ons pad. De liefde die je hebt gegenereerd is niet om mij terug naar mijn lichaam te brengen, maar om ons te leiden.”
Wandelen in onze geliefde Pyreneeën, Spanje, de Eifel, de Morvan, de Vogezen en zelfs de Andes. Altijd pratend over mooie en inspirerende boeken (“pap, welk boek raad je me nu aan, heb nu alles van Hermann Hesse uit”), over de bezieling van de natuur (“pap, het water uit deze beek smaakt zo lekker”). Over God en godsdiensten, over de bron, het licht, dat overal en altijd door ons heen schijnt. Twee zielen die elkaar versterken en aanvullen.
Je ontwikkelde je razendsnel de laatste jaren: reizen, student filosofie in Leiden, studentenvereniging Quintus, de Sjappies, je klusbedrijf met de leuke naam “Afgezaagd”, de opleiding spiritueel therapeut, en een levensgenieter, die heerlijk kon koken. En bovenal geliefd bij iedereen. Verbinder.
En nu opeens verlaat je ons. Jouw hart, jouw grote hart, je sprekende ogen, je gulle levenslach, je touwige blonde haar waar ik graag in beet, je kleine wriemelhanden die kolenschoppen werden, die ik vasthield tot je laatste adem. Opeens neem je een afslag terwijl we samen op wandelden. Na bijna 21 jaar ga jij weer jouw eigen pad. Maar blijft je ziel diep verbonden met ons. Ik hoor je, voel je, luister naar je.
Ons Gezin Van Vier. Ja altijd van Vier: Petra, Willem, Tara, Lucas. Dank je wel, lieve jongen van mij.
Willem Ferwerda, vader van Lucas
