Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Lorenzo, 27 september 2010 een dag die onze leven voorgoed heeft veranderd. Mama lag net in bed, toen Jim je vriend aan de deur stond. Hij vertelde dat je een ongeluk had gehad. Op dat moment ging ook mijn telefoon. Het was jou werk. Er werd mij verteld dat jij naar het Erasmus ziekenhuis werd gebracht. Wij gingen gelijk naar het ziekenhuis toe. Toen ik daar aankwam zei ik " ik kom voor mijn zoon". De vrouw vroeg wie is dat dan? Ik zei de jongen die in de haven een ongeluk heeft gehad. Die vrouw zei "oke want wij wisten zijn naam niet". Op dat moment besefte ik dat dit niet goed was. Jij was een praatjesmaker en ik wist dat je die mannen van de ambulance de oren van hun kop zou lullen. Ik maakte me hier dus veel zorgen over. En terecht. Een uur later kwam de arts naar ons toe. Je was gevallen boven op je hoofd. Je had een ernsige hersenbloeding met verschillende kleine bloedingen. Je was al buiten bewustzijn. Op dat moment begon ons en jou gevecht. Je hebt 11 weken in het ziekenhuis gelegen, waarvan 6 weken op de ic. Ze hebben je schedel moeten lichten, omdat je het anders niet zou halen. Op 9 december verhuisde jij naar Leypark. Een revalidatiecentrum die gespecialiseerd is in comapatiëten. Al onze hoop was hierop gevestigd. Langzaam kwam jij vanuit de vegatatieve coma in het laagbewustzijn, maar toch sloeg opeens het noodlot weer toe. Wederom werd jij naar de ic gebracht. Je laatste week heb jij vechtend door gebracht. Wat deed dit pijn om te zien. Op 7 april 2011 om 19.00 heb jij ons voorgoed verlaten. Wij gaan jou missen lieverd. En zijn zo bang voor de toekomst. Elke dag zonder jou is er één teveel. Onze liefde voor jou zal altijd blijven voortleven. Papa, Mama, Cheyenne en Valery ( jou vriendin).