Na 16 jaar is het ineens stil op kantoor…..
Loek is in januari 2006 bij SCA, nu Essity, begonnen en hij schijnt op zijn eerste dag gezegd te hebben dat hij maximaal 2 tot 3 jaar zou blijven, omdat hij dan toch uitgekeken zou zijn. Het is anders gelopen.
Die eerste werkdag was ook de enige keer dat we hem in een pak met een stropdas hebben gezien. Ik heb nog even getwijfeld of ik een pak aan zou trekken vandaag, maar dat zou hij onzin hebben gevonden. Loek was altijd zichzelf, bijna jongensachtig, kwam hij gewoon in spijkerbroek en Allstars naar belangrijke vergaderingen.
Met zijn lange postuur en markante persoonlijkheid kon Loek een ruimte vullen.
Luidruchtig aanwezig, altijd joviaal en vrolijk, maar ook zorgzaam en betrokken bij iedereen. Altijd een luisterend oor voor diegene die hem nodig hadden. Een typisch mensen-mens, die je ook kon uitdagen en precies aanvoelde waar je goed in was of juist niet en dat doeltreffend gebruikte.
Ogenschijnlijk altijd positief en optimistisch. Collega’s die zich over dingen opwonden kon hij met twee zinnen laten inzien dat het al met al toch best een mooie wereld is.
Licht chaotisch was hij ook, wat hem gek genoeg niet in de weg zat. Sterker nog, hij had altijd een zeer ontspannen uitstraling. Hij was bijna nooit gestrest en zelden boos. Die relaxte houding bracht ook met zich mee dat hij soms een afspraak vergat of een vergadering niet altijd even goed had voorbereid. Dit compenseerde hij dan weer met zijn formidabele geheugen, feitenkennis, en vooral met zijn communicatieve vaardigheden.
Dit kwam hem goed van pas in moeilijke CAO-onderhandelingen met de vakbonden, waar hij toch altijd een muizengaatje wist te vinden om er samen uit te komen.
Ja, hij was welbespraakt zoals ze dat zeggen, met een heel arsenaal aan one-liners zoals: “even het net ophalen” en “we gaan het fixen!”. Hij kon vilein scherp zijn en ontwapenend tegelijk, maar altijd binnen de grenzen, want Loek had zijn principes
Met een geweldig gevoel voor humor maakte hij ons altijd aan het lachen. Bijvoorbeeld door tijdens videovergaderingen door het huis te lopen of in te bellen vanuit de Kip-caravan toen hij als begeleider een oogje in het zeil moest houden tijdens het surfkamp van Else.
Maar ook als hij ‘s morgens fris zwetend de afdeling opwandelde, met dat speciale loopje, zwaaiend met die grote fietstas. Of die keer dat hij met de wetsuit nog aan uit de auto stapte, na een rondje zwemmen in het Henschotermeer voor werktijd. “Oei, het was best fris vanmorgen”, zei hij dan.
Lieve Marloes, Sarah, Else en Noortje, we vonden het prachtig hoe hij over jullie vertelde, met trots en plezier, of het nu om vakantieverhalen, studieplannen of puberperikelen ging, een familieman tot diep in zijn vezels…
Loek was een geliefde collega met een spilfunctie binnen onze organisatie en de vele steunbetuigingen vanuit alle hoeken van het bedrijf zijn het bewijs, hoezeer hij werd gewaardeerd en gerespecteerd.
Een van zijn jongste teamleden verwoorde het zo toen haar gevraagd werd wat er in haar opkomt als ze aan Loek denkt: “een warm mens, die rustig in een serieuze meeting opeens kon roepen: Hee, kijk een reiger, wat mooi! Of een foto sturen van de hond in het bos en me vragen hoe mijn ochtend was begonnen…. Menselijk, met humor en kennis. Iemand waar ik veel aan had als het ging om relativeren en het grotere plaatje van het leven te blijven zien.”
Zijn overlijden slaat echt een gat. We gaan hem bij zoveel onderwerpen ontzettend missen. En dat geldt voor de hele organisatie. Niet alleen zijn kennis, zijn vermogen om te manoeuvreren, zijn politieke antenne, maar bovenal het feit dat hij een echt, warmvoelend empathisch mens was, die graag bijdroeg aan een betere wereld.
