Was ik er al voor ik bestond?
Bestond ik al voor ik er was?
Ik loop een poos op aarde rond
en eindig als een hoopje as
of als gebeente in de grond.
Dan keer ik weer naar waar ik was,
terug naar waar ik mij bevond
voor het gevoel dat ik bestond
en iemand werd of iemand was.
uit: Doodgewoon.
Bette Westera & Sylvia Weve

Een kleine schrik toen ik via een doorgestuurd appje de rouwkaart van Lody las. Onverwacht en veel te jong gestorven, nog voordat wij elkaar opnieuw ontmoetten.

De foto's zijn uit 2004, een motortocht met zijn vrienden
door de Moezel. Lody in een min of meer karakteristieke
poetsende houding naast zijn Harley Davidson Sportster,
Ook wilde hij, als het schip met meer geld zou binnenvaren,
een volgens zijn zeggen 'echte Harley' kopen.
De laatste foto is genomen tijdens een flottielje zeiltocht
aan de Turkse westkust in 2001. Overdag luieren op het dek
en 's avonds eten van de bbq en wijndrinken op de vele kleine
en grote eilanden daar. Ook zijn we nog een lang weekend
naar Madrid geweest om de tapas, de wijn, de musea
en de sfeer van de stad te proeven.

Na hulp geboden te hebben in de bedrijfsruimten in de
Waarderpolder in Haarlem en zijn huis aan het spoor in
Bloemendaal zijn we elkaar in de loop van de
daaropvolgende jaren uit het oog verloren.

De levenslust en het plezier zijn en waren immer
uit zijn ogen afleesbaar. Hij kon genieten op en
van het moment en deed dat ook met volle teugen.

Zijn dierbaren wens ik alle sterkte en kracht toe bij het verwerken van dit verlies.

Ik leerde Lody kennen in 2007 op de Klassieke Rozenkruis bijeenkomsten in Haarlem.
We raakten al snel bevriend en zochten elkaar regelmatig op.
We spraken dan uitvoerig over het gedachtengoed van de gnosis.

Hij woonde toen anti-kraak in de spoorwoning aan de Kleverlaan.
Ik was machinist bij de NS en als ik langsreed floot ik altijd even als groet.
Later verhuisde hij,vanwege het anti-kraak systeem, meermalen gedwongen tot zelfs in Abbenes en Amstelveen.
In Duivendrecht mocht hij eindelijk blijven in een huurhuis.
Bij de verhuizingen was ik vaak aanwezig.

Als ik hem opzocht kookte hij meestal op zijn typisch rommelige slordige wijze.
Ik was altijd weer verbaasd, dat het na afloop toch weer netjes en schoon werd.

In 2013 ging hij met me mee klussen op een camping van een vriendin van mij in Frankrijk. (fotoos)
In Nederland ben ik een paar keer mee wezen klussen in het huisje van zijn familie in Simpelveld.
We konden goed samenzijn en hebben op beide plekken ook flink gewandeld.

In Januari dit jaar 2020 zag ik hem voor het laatst bij hem thuis in Duivendrecht.
Hij was toen al geruime tijd erg druk met het opzetten van de productie van duurzame verkeersborden voor oa gemeenten.
Daarvoor was hij veel onderweg om presentaties doen en te netwerken.

Hij blijft in mijn gedachten als een lieve invoelende vriend, die door zijn drukke bezigheden helaas niet veel tijd meer over had om tweerichtingverkeer te onderhouden.
Hetgeen ik nu na zijn overlijden nog meer betreur.

Ik wens zijn familie veel sterkte met de verwerking van dit droeve gebeuren.

Een vriend,
Jon Verboom, Zutphen.