Woorden zoeken is lastig. Het kan nooit uitdrukken wat je voelt maar ik doe een poging. Het is niet dat ik heel goed heb gekend: we hebben elkaar een paar keer gezien en samen gegeten. Wat me ervan bij gebleven is, is jouw enorme positieve uitstraling. Daarnaast deelden we natuurlijk onze liefde voor dieren. Net als jij heb ik een stichting opgezet. We vonden elkaar in het proberen woorden te geven aan die grote groep die geen woorden heeft en voor wie wij moeten spreken: de dieren. Ik ben altijd nog wat naïef. Zie graag dat dingen niet zomaar gebeuren. En wie goed doet, wie goed ontmoet. Op momenten als deze besef ik dat ik een groot kind ben. Want als dat zo zou zijn, dan was jij niet weg.
Enige dat ik kan bedenken waarom jij weg bent, is omdat jij zoveel gedaan hebt in en met jouw leven, wat anderen nooit zullen doen. Ondanks ongetwijfeld jouw angsten, besloot je dat de liefde voor dieren groter was. En je dus moest doen. Wat soms betekende bebaande paden achter je laten. Leven is het meervoud van lef. En dat betekent dat jij wel vol geleefd hebt. Was er meer dat je had kunnen doen? Ja. En de dieren (en wereld) is zondermeer slechter af zonder jou. Maar jij hebt wel geleefd, zoals velen anderen nooit zullen doen. En ook al worden die 200 jaar, ze maken geen impact zoals jij dat deed.
Woorden. Wat koop je ervoor. Ik hoop dat ik dit herinner. Omdat de wereld ook helaas zo is dat met de waan van vandaag, jij vergeten wordt. Ondanks alle woorden, ondanks mijn woorden. Ik wil jouw leven planten in mijn hoofd. Opdat ik je daadwerkelijk nooit vergeet. Maar bovenal: dat ik durf te leven zoals jij dat deed.
