Vroeg in de ochtend, ergens in zuid-amerika, inmiddels al weer zo'n 22 jaar geleden. De nieuwe generatie was nog niet geboren, wij waren zelf nog het aanstormend talent! Onze wegen hadden zich al een aantal keer gekruist met die van Lennart & Dianne, en alle indrukken van de Inca ruines, locale cultuur, bonen en cui-gerechten, en diesellucht van de nachtelijke bustochten hadden zich vermengd met diverse vrolijke en gezellige ontmoetingen met jullie! Plaza del Armas, koude nachtbustochten onder een fonkelende sterrenhemel over donkere bergpaden waar de Sendero Luminoso nog maar net aan het uitdoven was, Moche.. allemaal prachtige indrukken, maar het haalde het niet bij wat er die ochtend te wachten stond..
In de herinneringen was hij grijsachtig, met zwarte en witte vlekken, maar we hadden nog geen digitale camera om het te vereeuwigen. Serieuze blikken, schichtig werd er heen en weer gekeken, het zou toch niet echt.. Jawel, toch wel, toch echt wel, El Loco was erbij, en wie o wie..
Of het onwetendheid of hoogmoed was, het was Esther die de stijgbeugels onder bond en het erop ging wagen. Gevolgd door bruine en witte schimmen ging het onder de opkomende zon aanvankelijk in een sukkelgang over een bergpaadje omhoog, niets aan de hand.. dachten we.. Totdat uit het niets El Loco de volle vaart erin gooide, en zijn ware ongetemde temperament liet zien. Esther verdween al stuiterend achter het struikgewas, ons alle in verbazing achterlatend. Zou ze.. het zou toch niet..?? Snel spoorden we onze paarden aan om er achteraan te gaan, en na een wilde achtervolging vonden we ze terug, belabberd, stilstaand, maar nog wel heel.. Esther was er niet afgestuiterd en had het uiteindelijk dan toch voor elkaar gekregen! Maar nu, ze zette haar hakken in het zand en wilde niet verder, iemand moest en zou El Loco overnemen.. Wie kan, wie durft..?? Iedereen deed een stapje achteruit, en keek naar elkaar, en naar de horizon, met het fenominale ruige berglandschap als excuus..
'Ik doe het' klonk het plotseling van rechts over mijn schouder. Lennart was al van zijn paard gerold en stapte vastberaden naar voren. Niet dat hij alle paardrijtalenten bezat, noch beheerste hij de fluistertaal, maar moed en verantwoordelijkheidsgevoel waren hem niet vreemd. Hij besteeg El Loco als een ware ruiter, eerste nog even met een fonkelende onzekerheid in de blik. Hij voelde El Loco aan, en al snel kwam er vastberadenheid tevoorschijn, dit klusje zou hij klaren! Met angst en beven zette de groep zich weer in beweging, zou Lennart het wel gaan redden?.. Hij hield het tempo er goed in, verdween een aantal keren uit het zicht.. Maar stond ons dan even later toch weer trots op te wachten! Flink door elkaar geschud en met spierpijn voor meerdere dagen redde Lennart het, wist El Loco in bedwang te krijgen, en bracht hij de groep heelhuids door de bergen. Opgelucht en trots namen Dianne, wij en de rest van de groep respectvol onze petten en hoeden voor je af. Moedig, sosiaal en iemand die klaar staat voor anderen, zo leerde we Lennart kennen, met een warme gloed en levendige herinneringen voor het leven.. We gaan je niet vergeten!
