Lennart had een introvert en lief karakter. Ook had hij een geweldig gevoel voor humor. Dit is een van de beste grappen die ik ooit beleeft heb.

Lennart en ik waren aan het afstuderen bij het waterleidingbedrijf PWN. Samen met nog een collega, Mark, zaten we in de GIS-ruimte.
Mark vertelde een verhaal over een tijdelijke collega Marion. Ze was lang, had het postuur van een discuswerpster en was zeer zeker niet op haar mondje gevallen. Mark had niet zo'n goede klik met Marion. De dag ervoor had Mark met een aantal mannelijke collega's en Marion geluncht in de kantine. Aan het eind van de lunch zei Mark: "Kom jongens, we gaan weer aan het werk!" Hierop kreeg Mark een woedende blik toegeworpen van Marion. Mark zei nog tegen ons. "Ik begrijp niet waarom ze me zo boos aankeek; het is toch heel normaal om zoiets op die manier te zeggen?"
... En toen barste Lennart in lachen uit... Het was een serieuze lachaanval. Het lachen ging al snel over in de slappe lach. De tranen stroomden over zijn wangen en hij hing scheef in zijn stoel.
Mark en ik keken elkaar aan. Het was ons duidelijk dat Lennart een hele goede grap had bedacht en we begonnen heel nieuwsgierig te worden. Na ca een halve minuut deed Lennart de eerste poging om de grap met ons te delen. Maar dat is niet zo makkelijk als je de slappe lach hebt. Telkens als hij zijn mond open deed en een paar woorden gezegd had, bartse hij weer in lachen uit: "SO-SO-SO-MIGE VRRRRR... WHAHAHAAHAAHAA!!!!"... En nog een poging: "SOHOMIGE VROUWEN ZIIII... WHOEHOEHAHAHAHAAAAA!!!" Mark en ik werden steeds nieuwsgieriger naar wat Lennart te vertellen had. En toen, na een minuut of twee, kwam het er eindelijk uit. Heel snel, tussen twee lachsalvo's door gierde Lennart: "SOMMIGE VROUWEN ZIJN OOK ZO SNEL OP HUN PIK GETRAP!!! WHAHAHAHOEHOEHAHAHAAA!!!".
Daarna rolden we met zijn drieen over de vloer van het lachen...

Waar zal ik beginnen? Onze tijd als collega's heb ik altijd als ontzettend prettig ervaren! Je begintijd als landmeter bij toen nog BCC liepen we regelmatig samen op klussen zoals in Druten waar elkaar beter hebben leren kennen in onze jonge jaren, en altijd gevarieerde gespreksstof hadden. Je openheid maakte het altijd makkelijk om ook over onderwerpen te praten die niet werkgerelateerd waren en zo waren we door de jaren heen getuige van elkaars ontwikkelingen in het leven. Het was altijd fijn om na een klus die jij dan moest uitwerken alles samen na te kijken en even te horen welke wereldreis je weer gemaakt had en ik weer het zoveelste Italie verhaal met je kon delen. Foto's erbij en al, trots vertellen over onze opgroeiende kinderen, soms een dieper gesprek over geloof en religie en altijd serieus, oprecht en geinteresserd in elkaars leven.
Toen je met het nieuws kwam van je nieuwe baan bij de gemeente, was ik uiteraard blij voor je maar vond het tegelijkertijd ook jammer dat je wegging; ik zou een erg fijne collega gaan missen! Gelukkig liepen we elkaar nog wel eens tegen het lijf zoals in Leerdam toen ik bezig was voor Rivierenland en jij net langs kwam fietsen bij de spooroverweg en we toch weer even konden bijkletsen. En toen je belde nadat ik was gespot voor je huis in de Brunellaan terwijl ik daar iin de straat aan het meten was. Ook tijdens je ziekteproces hadden we regelmatig contact en ik heb bewondering voor alle kracht en positiviteit waarmee je die strijd gestreden hebt, en nog zoveel hebt kunnen halen met je gezin uit de tijd die je nog had! Ik ben dankbaar voor de prettige en dierbare herinneringen en onze laatste ontmoeting afgelopen najaar bij La Stancia met de oud collega's waar je eigenlijk nog zo gezond als een vis leek en we ook weigerden om het als een afscheid te zien; er zou vast nog een volgende ontmoeting komen... Na je bezoek aan kantoor Utrecht spraken we elkaar nog aan de telefoon; ik had je net op een half uur gemist daar en ondanks dat het moeilijker ging met je gezondheid bleef je positief en mentaal krachtig. De intentie bleef om elkaar nog te zien en ondanks dat het niet meer heeft mogen gebeuren zag ik op de uitvaart dat het goed was zo; je bent met zoveel mensen omringd die je een warm hart toedragen en zo heb je dus ook vele levens geraakt met jouw unieke persoonlijkheid. Het is een verdrietige maar ook waardevolle herinnering om bij jouw mooie en zonovergoten afscheid aanwezig te zijn geweest, maar de fijne herinneringen die ik aan je heb als mens en collega zullen altijd de boventoon voeren!
Dianne Chiara en Alissa, heel veel sterkte bij het verwerken van dit verlies!