Lieve Lennart,
Plots ben je er niet meer. Het nieuws is vers. Mijn herinneringen aan jou volgen elkaar nu snel op. Wat een mooie tijden hebben we samen meegemaakt zeg!
We waren 16, 17 denk ik. Lekker een beetje aanklooien op het ECL, oefenen met de schoolband met Gijs, Compton en ik. We mochten elke vrijdagmiddag op het ECL een klaslokaal zoeken en dan repeteerden we daar met onze band. Dat zie je op een paar foto’s. Tijdens een schoolvakantie mochten we 5 opvolgende dagen in de gymzaal met de band repeteren en ons eerste optreden was in de muziekles van Jan Wolters (zo heette hij toch, die muziekleraar?). Oscar werd de manager van de band en Edo was er altijd bij, voor de morele support en een stukje catering. Wat hadden we een fijne onbezorgde jeugdige bravoure, lekker zeg.
Ik herinner me onze eindeloze oefensessies op diverse plekken. We woonden allebei nog bij onze ouders, Merlijn woonde ook nog thuis. We oefenden op mijn kamer, bij jou thuis op zolder of in de huiskamer en later oefenden we met de band in De Hoeve in Hoofddorp, dat mooie rare kraakhol. Muziek maken, muziek beluisteren en ontdekken was toen - en is - erg belangrijk.
Op een gegeven moment hebben we onze fietsen aan elkaar geschroefd zodat er een tandem met drie wielen ontstond. Een radiocassetterecorder aan het stuur en wat lekkers voor onderweg achterop. Dat zie je op een van de foto’s. Daarmee zijn we toen (zomer van 1991) door de duinen naar Zandvoort gefietst en we zijn er ook mee naar Compton in Santpoort gefietst. Ook de foto op het paardenkarretje waar mijn zus mee aankwam, was ook al een instant classic.
Jeetje man, wat hebben we gelachen want dat kon zo goed met jou. Eén bonk humor en gevatheid. Jammer dat jij er niet er bent oude makker, maar onze herinneringen blijven.
Voor de familie en direct betrokkenen, ik wens jullie onnoemelijk veel sterkte, kracht en moed. Ik leef ontzettend met jullie mee.
Veel goeds van Ruurd (Blom)
