Na onze geboorte zijn we afhankelijk van onze ouders. We groeien op, ontwikkelen onze eigen ideeën en worden zelfstandiger.
Een vaste waarde hierbij zijn onze ouders. We zijn het niet altijd eens maar ze hebben het beste met ons voor.
Een kopje thee als we uit school komen, ma die de rommel achter onze kont op ruimt, warme chocomel uit de blender en genieten van de kookkunsten van ma.
Zaken die we met pa moeilijk kunnen bespreken leggen we neer bij ma, zij haalt de kastanjes voor ons uit het vuur.
Dan komt de tijd dat iedereen uitvliegt, en op eigen benen gaat staan.
Contact wordt wat minder frequent.
In moeilijke tijden zitten we niet altijd op dezelfde golflengte maar we zijn er wel voor elkaar.
Ma heeft meer tijd voor het wandelen, zwemmen en natuurlijk haar vrijwilligerswerk op de Vijverhof.
Het is niet meer alleen ma die voor ons kookt maar wij koken ook regelmatig voor pa en ma.
Bij sommige klussen zegt ma “maar jij kan toch wel even helpen Gert” .
Ma blijft de oliebollen bakken op oudjaarsdag en ze stuurt pa op pad om deze naar iedereen te brengen.
Dan komt er een tijd dat de leeftijd van ouders een rol gaat spelen.
We helpen hen om de caravan en voortent neer te zetten, gaan mee bij het kopen van een auto en gezamenlijk naar het Hofpoort ziekenhuis waarna we in het restaurant nog even koffie met een saucijzenbroodje nemen.
We zien dat ma steeds vergeetachtiger wordt, het wordt tijd om elektrisch te gaan koken, dit is veiliger dan gas.
Bij het installeren van de elektrische kookplaat geeft ma wat onderdelen een veilig plekje “kan het niet zoekraken”.
Het is december 2012 dat pa overlijdt.
In de voorraadkast op de Indijk komen we er achter dat niet Albert Hein, maar ma het hamsteren heeft uitgevonden.
De hersenen van ma zijn verder achteruit gegaan dan we aanvankelijk dachten. Hetzelfde jaar nog krijgt ma een mooie kamer in Gaza.
Dagelijks wil ze om een uur of half zeven een luchtje scheppen. De weg terug naar Gaza echter is wat lastig.
Begin 2013, er is een plek vrij op woning 2 in de Vijverhof.
Ma doet de nodige huishoudelijke taken en zegt af en toe dat iedereen op zijn kont zit en zij de enige is die wat doet. Soms probeert ze ook nieuwe schoonmaaktechnieken uit. Huiskamer en keuken schoonmaken met koffiedik lijkt niet goed te werken.
Ma is altijd dankbaar als je op bezoek komt en in voor een dolletje.
We zitten op haar kamer of gezellig in de huiskamer. Ook zijn we regelmatig in het restaurant te vinden of lopen we een blokje om.
Ma vertelt honderd uit; Terry is geweest, ze moet zo koken voor pa en moe en Gert komt zo thuis.
We proberen haar regelmatig tot uitspraken te ontlokken wie de liefste, slimste of knapste is, verrassend genoeg is haar antwoord nooit hetzelfde.
Als we weer gaan wil ze vaak mee en moeten we haar overtuigen dat dit haar huis is. Ze staat dan bij de deur vol enthousiasme te zwaaien.
Ma is altijd blij met bezoek. Als er een keer geen bezoek is drukt ze op het brandalarm en komen er zeven stoere kerels op bezoek.
Een hoogtepunt elk jaar is haar verjaardag dit vieren we met familie en vrienden in een zaal op de Vijverhof. Ma geniet dan van de gezelligheid en het lekkere eten.
Als je aan het schoonmaken bent moet je ook de hogere gedeeltes doen.
Is er geen trap dan pak je een stoel. Dat er dan wat kan breken is niet zo spannend.
Met een nieuwe heup kan je al weer heel snel goed lopen. Een gebroken pols hoeft niet in het gips, doet iemand de pols toch in het gips dan leert ma ons hoe je dit er zelf af kan krijgen. Ze vindt het ook geen probleem om dit ook nog een tweede keer te laten zien.
In de loop der jaren gaat ma verder achteruit, zowel fysiek als geestelijk. Lopen gaat moeilijker, praten wordt minder samenhangend.
Haar ogen zijn vermoedelijk beter geworden want haar bril heeft ze niet meer nodig.
Het is begin 2020 en we hebben te maken met corona-richtlijnen. We merken dat deze beperkingen niet bijdragen aan het geestelijk welzijn.
Augustus 2020 slikken gaat moeilijker. Ma loopt blauw aan door gebrek aan zuurstof. Een forse dosis morfine brengt haar weer op de been. Hierna is ze energieker en helderder als hiervoor. Het blijft niet bij één aanval. We verbazen ons hoe goed ze steeds weer is na de morfine.
Het is donderdag 7 januari 2021, half negen belt Gerard. Ma heeft weer een aanval gehad. We gaan naar haar toe.
Als ik binnen kom denk ik eerst dat ik een machine hoor die veel herrie maakt, een beetje als een ouderwetse percolator.
Het blijkt de ademhaling van ma te zijn. Haar bed is omhoog gezet ze haalt heel moeilijk adem. Gelukkig maakt ze dit door de morfine niet bewust mee.
We besluiten haar niet meer alleen te laten, haar te laten bedienen en zoveel mogelijk mensen uit haar eerste kringetje de gelegenheid te geven haar nog even te zien.
Even na achten wordt ma gedraaid om het comfortabeler voor haar te maken. Ze gaat nu rustiger ademen. Kort hierop blaast ze haar laatste adem uit.
Team kamer twee van de Vijverhof, dank je voor de liefdevolle verzorging en het plezier dat jullie ma hebben gegeven.
