Lieve, lieve Laurie..
Hoe vaak ik ook iets hoor of zie wat bevestigt dat je er niet meer bent, ik kan het gewoon niet geloven. Voor mijn gevoel kom ik je deze week gewoon weer tegen op het schoolplein. Met Zion in je armen en Mason naast je, kindjes om jullie heen verzamelend die graag bij jullie willen komen spelen.
Niets was jou te gek, iedereen was altijd welkom. Hoe meer kinderen, hoe beter, vond jij. Dit gold ook voor volwassenen. Je stond voor iedereen klaar, iedereen kon bij jou terecht. Iedere keer als ik je zag, drukte je me op het hart dat ik moest bellen als ik iets nodig had. Ondanks je eigen drukke, chaotische schema, was je altijd bereid om een ander te helpen, het maakte niet uit waarmee.
Je hebt veel, heel veel meegemaakt. Het leven lachte je lang niet altijd toe. En toch is het jouw lach die mij het meest bij zal blijven. Jouw humor, jouw vrolijke gezicht. Altijd in voor een grap. Ik kan me bijna geen enkele keer herinneren dat ik je niet heb zien lachen, onafhankelijk van hoe jij je op dat moment ook voelde. De afgelopen 8 maanden waarin je eerst mijn buik begroette en hard ‘BABYYYY’ riep, om daarna pas mij aan te kijken en gedag te zeggen. De donderdagavonden waarop ik op het punt stond Sophia op te halen van de BSO en dat jij belde. Of Sophia nog even een paar uur met jullie mee mocht komen. De woensdagen waarop je rond half 12 belde om te vragen of Sophia bij jullie mocht spelen, zodat ik kon werken of mijn zwangere lichaam rust kon geven.
Je spontaniteit, je humor. Je warmte, liefde en openheid. Je deelde altijd complimenten uit en het was altijd voelbaar dat deze diep uit jouw gouden hart kwamen. Je warmte en interesse naar mensen die je één of enkele keren gezien had. De liefde die je aan Sophia hebt gegeven, die ook voor haar als een warme deken in turbulente tijden was.
Laurie, wat was jij toch een bijzondere vrouw.
Je hebt op veel mensen een diepe impact achtergelaten, tijdens jouw leven dat helaas veel te kort heeft mogen zijn. De wereld is meteen een stuk killer, een stuk stiller zonder jou.
Het enige dat troost biedt op dit moment, is de wetenschap dat jouw positieve, liefdevolle kracht nu vanaf een onbekende plaats zal waken over iedereen die jij lief hebt gehad, vooral over Mason, Zion, je soulmate en de liefde van je leven Titia, je ouders Edith en Bart en je broer Niek.
Lieve Laurie, wat zullen we jouw lach nog vaak in onze gedachten horen. De glimlach op je mooie, lieve gezicht. Je getoeter in de auto wanneer je langsreed. Je complimenten, je uitnodigingen voor speelafspraakjes, hulp of een luisterend oor. Die oprechte warmte en liefde die jou zo uniek maakten.
Lieve Laurie, wat gaan we jou missen.
Rust zacht.
