Lieve Laurens,
Vorige week pas, hoorde ik van Pim over jouw ziek zijn. Hij had het ook nog maar pas gehoord. Onmiddellijk kwam bij mij de herinnering aan jou terug van onze tijd bij CVG; jouw prettig relaxte houding, vaak met een halve glimlach om de mond, het rechte aankijken, en met name een herinnering aan een specifiek en waardevol moment dat ik koester, en waar ik je nog zo graag over wilde schrijven ('kaart Laurens Eijpe sturen' staat nog op mijn 'to do list'; die kaart is plotseling dit bericht geworden; jouw definitieve afscheid is - voor mij tenminste - wel heel snel gekomen... ) Toen ik 20 was, en mijn vader volkomen plotseling overleed, viel het mij enorm moeilijk weer 'gewoon mee te doen' in het geheel. De eerste maand na zijn overlijden vroegen mensen nog wel hoe het met mij ging, maar na die maand was dat wel een beetje voorbij. Het was (begrijpelijkerwijs) weer 'back to business as usual', terwijl mijn wereld nog op zijn kop stond. Tot jij, zo'n 3 maanden na dato - en ik weet zelfs nog preciés waar we stonden, in de studio in Almere, vlakbij de ingang - op een dag aan mij vroeg of het wel goed met mij ging... Ik herinner me de schok. De verbazing ('wil hij het echt weten?') Maar je wilde het écht weten! En ik heb je verteld hoe het ging. Dat ik het moeilijk had, heel verdrietig was, enz. En jij hebt gewoon geluisterd, daar midden in die studio. Dat kleine gebaar was voor mij zo belangrijk. Juist omdat ik mij zó kwetsbaar voelde in die tijd. Ik kon daarna denk ik wel weer een stap maken.
Ik hoop dat jouw dierbaren óók mensen treffen die hen te zijner tijd helpen stappen te maken. Het hoeft soms maar iets heel kleins te zijn, maar het is voor een ander van onschatbare waarde.
Lieve Laurens, het ga je goed. Ik ben blij met het beeld van jou dat op mijn netvlies zit.
x Daniëlle
