Op 14 april 2022 kregen wij de sleutel van ons huis aan de Middenweg. Het begin van een nieuw hoofdstuk. Vol enthousiasme begonnen we meteen met klussen, al vroeg in de ochtend. Zonder dat we het doorhadden, maakten we onze nieuwe buurvrouw wakker. Dat was de eerste ontmoeting met jou, Kim. Je kwam naar buiten met een lach. Je straalde iets warms uit sociaal, lief en zorgzaam. “We hebben het echt getroffen met jou.”
In de maanden die volgden, leerden we je steeds beter kennen. Gereedschap ging over en weer, alsof we al jaren buren waren. Fabian en mijn vader hielpen je zelfs met de schutting. De tussenmuur werd eruit gesloopt zodat het allemaal beter zou passen. Een middag vol teamwork, gelach.
Je was dol op je hondjes, Roxy en Jackie. Alleen hadden ze er een handje van om weg te lopen, en dan hoorden we je weer roepen: “Roxy, Jackie, kom kom kom!” Dat was zo typisch Kim. Een beetje chaos, maar altijd vol liefde.
Douchen deed je vaak bij ons, omdat je thuis nog geen douche had. Met je grote bigshopper vol spullen kwam je aanlopen, en daarna bleef je meestal nog even hangen voor een gezellig babbeltje.
Op verjaardagen was je ook altijd van de partij. Mijn familie keek dan om zich heen en vroeg: “Komt Kim ook nog?” Want je was niet te missen. Je was nieuwsgierig, open en stond altijd klaar voor een praatje. Ik moest je uitleggen hoe verjaardagen bij ons in de Surinaamse cultuur gingen, en je vond dat prachtig. Je werd vooral verliefd op saoto soep en dat bleef zo. Iedere keer als ik naar de toko ging, stuurde ik je een appje:
“Kim, moet je nog saoto mix hebben?”
Het antwoord was altijd ja. Soms deed je het zelfs door je eigen soep heen. En als wij eten over hadden, bracht ik dat naar je toe. Je genoot er echt van.
Je had je vaste wensen ook: elk jaar vroeg je of ik weer cupcakes wilde maken. En natuurlijk deed ik dat, met liefde.
Wie jouw praktijk binnenstapte, kon niet om je martelbank heen. Ja, het was pijnlijk. Maar ook daar zat jouw warmte in. Je gaf geen standaard massage je gaf zorg, aandacht, en altijd een grap tussendoor.
We deden ook dingen buiten de straat. Samen naar het buurtfeest tijdens de Sport- en Spelweek. Jij deed mee of stond langs de zijlijn om mij aan te moedigen bij de zeskamp. En elk jaar gingen we bijna wel samen naar de Zuidlaardermarkt. Hoe vaak we daar wel niet stil moesten staan omdat jij weer iemand kende! En bij elk eet kraampje moesten we natuurlijk “even wat lekkers halen.” Het waren kleine tradities, maar ze betekenen zó veel.
Kim, je stond open voor iedereen. Je had altijd een luisterend oor, een warme blik, en zag het goede in mensen. Je bracht verbinding, gewoon door jezelf te zijn.
In de 3,5 jaar dat we buren waren, was jij eigenlijk continu bezig met klussen. Soms was het maandenlang stil in je huis, en dan was je er weer volop mee bezig. Toen Michel om de hoek kwam, zagen we dat er weer schot in de zaak kwam en dat gunde we je zo.
En ja, Kim hield van lawaai maken. Klussen op onmogelijke tijden, of even luid discussiëren met Michel laatst nog over een vaas. Soms dachten we: “Moet dit nu, op dit uur?” Maar tegelijk: het was Kim. Dat hoorde erbij.
Die laatste zaterdag… Je stond in je bikini-topje en korte broek buiten te werken, in de volle zon, verbrand en wel. We dachten nog: “Die is gek, met dit weer nog bezig aan de oprit!” Maar dat was jij
En toen, ineens, was je er niet meer.
Op 20 juli werd het stil. Té stil.
Geen Kim meer naast ons. Geen gekibbel. Geen klusgeluiden. Geen gelach, geen gesprekken aan tafel, geen “Buuf, kan ik even douchen?” Geen reacties meer op mijn Snapchat wanneer ik weer een taart had gemaakt, jij was altijd de eerste die zei hoe mooi ze waren. Geen martelmassage meer, geen markten samen, geen buurtfeestjes, geen geroep over ontsnapte hondjes, geen ijsjes halen samen.
Kim was een dierenvriend, een harde werker, een praatgrage buurvrouw met een hart van goud. Een zorgzame, lieve vriendin. Onvervangbaar.
Wat zullen we je missen, lieve buurvrouw Kim.
Liefs, Jenyviera en Fabian
