Lieve schat van me, 3 jaar geleden op 17 oktober, was het net zo'n zonnige dag als dat het gisteren was. Toen begon de dag net als elke dag. Jij had al herfstvakantie, een dag eerder als de rest. Je had veel plannen voor die dag, en je was op je scooter vertrokken. Ik heb je die ochtend niet gezien want ik had vroegdienst. Ik wist toen niet dat ik je NOOIT meer zou zien, althans niet meer in leven...
Jij had een heel gezellige dag met je vriendinnen, maar lieverd, jij wist ook niet dat het je laatste was...gelukkig niet, je hebt genoten tot het laatste moment. Om 17u30 sloeg het noodlot toe, de klok stond stil voor jou, maar eigenlijk ook voor ons...Gisteren, 3 jaar later, stond ik op de plaats van het ongeval, de plaats waar jij het aardse leven inruilde voor het eeuwige...alles kwam weer terug, ik zag jou daar weer liggen, en ik voelde weer wat ik toen voelde...die wanhoop, dit kan niet waar zijn, niet mijn kind!! Niet mijn dochter, mijn vriendin!!!Dit overleef ik nooit, dit kom ik nooit teboven, dit verdriet is te zwaar om te dragen...Nu 3 jaar later mis ik jou nog even veel lieverd, elke dag, maar ik heb met het gemis en het verdriet leren leven, het hoort bij mij, het is een deel van mezelf geworden. En ik weet zeker dat ik jou ooit terug zie, en dat geeft mij de kracht om zonder jou nog even door te gaan. Daarna zijn we weer voor eeuwig samen!!!
Dikke knuffels en heel veel kusjes voor jou mijn lieve meid, en geef er ook wat door aan alle Lieve Engeltjes die ik ken, aan Bjorn en Michael, die daar pas zijn toegekomen, maar heel speciaal aan Natascha, die ik jammer genoeg nooit heb mogen kennen. Ik hoop dat zij daarboven een beetje "mama" is voor jou!
