Tips over condoleren of herinneringen delen?
Bij Janna en Jacques in de Morvan gingen wij, destijds nog geheel onafhankelijk van elkaar, schilderen of beeldhouwen.
Marga beeldhouwde bij Jacques en had na verloop van tijd Kees overgehaald om ook te gaan beeldhouwen.
Kees nam een steen en een plan en zijn fiets mee naar Frankrijk; sprak het plan door met Jacques en ging aan de slag.
Kees zijn plannen en stenen waren eigenlijk altijd uitdagend – alles moest kloppen : een steen heeft zo zijn eigenaardigheden, maar het basisidee hield Kees goed in de gaten en heel consciëntieus werkte en puzzelde hij samen met Jacques naar het doel waarbij hij alle aspecten van het beoogde beeld verder wist uit te werken tot de prachtige beelden, die velen van u ongetwijfeld kennen.
Tot voor kort bivakkeerden Marga en Kees in de caravan (Janna zorgde dan voor een elektrische deken) en douchten in de buitendouches – spartaans, maar ze genoten van het buiten zijn – Kees was gek op het landschap met de glooiende heuvels en daarom moest de fiets ook altijd mee – hij vond het heerlijk om een paar uur fietsend door het oud-Keltische landschap te zwerven.
Toen Janna drie jaar geleden overleed, besloten de vrienden en vriendinnen Jacques te bezoeken en te helpen met het vele werk in huis en tuin. We kenden elkaar nog niet erg goed: en het was bijzonder hoe we geruisloos elkaar vonden en hoe we met plezier en onderlinge genegenheid gezamenlijk de klussen klaarden.
Daar leerden we Kees beter kennen: vooral gek op zijn familie – stralend als hij vertelde over Ties en over Wine – hij vond onze dagen in Frankrijk heerlijk, maar ging ook heel graag weer terug naar huis.
Kees zijn expertise is elektriciteit en elektronica en Kees nam gereedschap, een plan en zijn fiets mee naar Frankrijk en met dezelfde aandacht en focus op het resultaat, zoals bij zijn beelden, bouwde hij samen met Jacques een douche en een stelling in het Atelier.
En op dezelfde zorgvuldige manier stapelde Kees met onze hulp een vracht haardhout op in een schuurtje zonder een centimeter ruimte te laten tussen de gestapelde blokken.
Daarnaast loste Kees veel op – van kleine praktische reparaties tot het ophalen van één van ons op het station, het vinden van kwijtgeraakte portemonnee, hulp bij autoproblemen – eigenlijk altijd zó behulpzaam.
In februari nog maar, waren we plannen aan het maken om in maart weer naar Jacques te gaan. Kees twijfelde al wel – hij voelde zich niet zo 100% - toen hield corona ons tegen en toen kwam het slechte bericht van Kees.
Hij wilde nog één keer naar Frankrijk - we maakten plannen om Kees mee te nemen, zodra en zolang het nog kon – maar dat is helaas niet gelukt.
Dit beeldje is gemaakt ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan van het vakbondsconsulentenproject van AbvoKabo. De mens-omvattende figuur staat voor mij voor Kees.
Respect en waardering voor wat hij voor zijn medemensen gedaan heeft!
Ik wens de nabestaanden veel sterkte toe met het verwerken van dit onmetelijke verlies.
Warme groet, Threes Geelen
Lieve Marga en Maartje en familie, Oegstgeest, 6 Augustus 2020.
Zoals jullie weten, heb ik in de jaren ’80 en ’90 veel met Kees samengewerkt op de Fysiologie. Wij beiden hebben mooie herinneringen daar aan. Hij voelde zich daar zo thuis, zo zei hij, omdat hij alle gelegenheid kreeg zich te ontplooien en omdat rangen en standen daar geen rol speelden, want je werd gewaardeerd om wat jij als electrotechnicus kon bijdragen aan het onderzoek. Ik wil één mooi voorbeeld geven van onze samenwerking, waarin Kees’ collegiale eigenschappen goed tot uiting kwamen.
Wij onderzoekers werkten met hele kleine electrische signalen (1 miljoenste van 1 miljoenste Ampere) in allerlei cellen zoals zenuwcellen. We moesten die kleine waardes meten met hele gevoelige versterkers, waarvan Kees er één voor mij maakte. Geen wonder dat die signalen gemakkelijk overspoeld werden door stoorsignalen uit de omgeving, zoals die van het lichtnet (50Hz ‘Brom’). Kees was een expert in het bestrijden van die Brom en andere storingsellende en als wij in onze meetopstelling weer eens slordig waren geweest in het aansluiten van apparaten en daardoor in de ‘Brom-problemen’ waren gekomen, werd Kees erbij geroepen. Hij trok dan alle draden los, eerst tot mijn schrik!, en sloot dan de noodzakelijke verbindingen weer één voor één aan, gebaseerd op onze uitleg van de te meten signalen en op basis van de principes voor schoon electrisch meten.
Dat was soms heel lastig, maar dat deerde hem niet, hij had het uithoudingsvermogen en de zorgvuldigheid daarvoor en maakte ons altijd blij als hij de opstelling in een aantal uren (en soms dagen!) weer schoon (en ordelijk!) had gekregen. Hij was dan een echte helper-uit-de-nood, iemand die met zijn talenten graag een ander uit zijn problemen hielp. Door zijn manier van werken heb ik veel van hem geleerd en deze kennis heb ik daarna op al onze studenten en promovendi kunnen overdragen.
Kees groeide langzaam naar sociaal belangrijk werk toe, hij werd vakbondsmedewerker, heel goed passend bij zijn hulpvaardigheid en zijn rechtvaardigheidsgevoel. Ik zette intussen mijn onderzoek voort op de Radboud Universiteit in Nijmegen. Dat betekende geen verlies van kontakt, omdat we bij elkaar in de buurt woonden. Dus op straat konden we bijpraten, of we deden een bakkie bij elkaar thuis of een wijntje met de partners erbij. Ook na onze officiele pensioneringen (ik in 2007 en Kees in 2009) bleven we beiden part-time werken, Kees bij de vakbond en ik op de Leidse Cardiologie, dus we hadden nog steeds veel bij te praten. Maar toen bleek Kees niet alleen een vaardige electronicus of vakbondsman te zijn, maar eigenlijk een alles-kunner en -doener. Want hij verbouwde zijn huis, legde electra en rioolpijpen aan, gaf computer- en smartphonelessen, tuinierde, repareerde fietsen, deed aan conditietraining en sportfietsen, maar deed ook aan fotografie en beeldhouwen. Dus je kon hem advies vragen over heel veel dingen en als het enigszins kon probeerde hij je problemen op te lossen, zoals we dat hadden ondervonden bij onze bromproblemen op de Fysiologie.
Ik wil afsluiten met een leuke herinnering, waaruit Kees’ vrijgevigheid bleek. Op een dag stond hij bij ons voor de deur met een racefiets in de hand met de vraag of dat iets voor mij was. Hij had een andere fiets gekocht en deze racefiets had hij nu over en hij zocht een belangstellende. Toen ik mijn belangstelling toonde, niet zozeer om te racen, maar om lekker licht te kunnen toeren, bouwde hij hem om tot die mogelijkheid, zodat ik met iets meer comfort en zonder gevaar kon rijden en gaf hij hem ook nog een goede beurt. Tot mijn grote verrassing was hij gratis! Door die fiets (zie foto) heb ik het heerlijke vrijheidsgevoel leren kennen van even alleen een rit te maken in de wijde omgeving. Deze week heb ik een paar extra ritjes gemaakt in de omgeving van Hilversum, herinneringsritjes aan onze Kees. Kees, we gaan je heel erg missen! Bedankt voor alles wat je voor mij hebt gedaan!
Sterkte, Marga, Maartje en familie, ook van Saskia! Dick.
Er is een reactie aan de nabestaanden achtergelaten door:
Frank - Rotterdam
9 augustus 2020
Ik leerde hem kennen als vakbondsman
Ik zag hem, hij leek me zeer bescheiden
Een man, die er soms aan leek te lijden
te twijfelen aan zijn achterban
Ik keek naar hem, nogmaals, en zag zijn streven
hoe moeilijk ook de bastions van hoog tot laag
hoe schamel ook de wegen, en hoe traag,
al zijn tijd en zaligheid aan ons te geven
Het was zijn ziel, je zag het aan zijn ogen,
je mat het af aan al zijn dappere daden,
blinkend in ’t licht van recht en mededogen.
Kees is niet weg, hij plantte vele zaden
We staan, respectvol ’t hoofd gebogen
Volgen dan, door hem beplante paden
Corine, 8 augustus 2020
Laat nabestaanden weten dat u aan hen denkt
Plaats een reactieDe mooiste herinneringen zijn vaak eenvoudige momenten waar je het eerst aan denkt. Condoleances zijn vaak de woorden die als eerste in je opkomen om verdriet te delen.
Tips nodig voor het schrijven van condoleances of herinneringen?
Niet iedereen die reageert kent zowel de nabestaanden als de persoon die overleden is.
Het gaat om uw betrokkenheid, een reactie plaatsen is dan altijd gepast.
Zo worden meer mensen geïnformeerd en kunnen er tevens meer reacties en herinneringen worden verzameld.