Lieve Karina,
Eigenlijk was onze echte kennismaking relatief kort geleden, een jaartje of wat terug. Nu met de onwerkelijke waarheid dat je er niet meer bent, had dit best wat langer mogen zijn…
Zo begon het destijds in de kleine, maar o zo meedogenloze sportschool onder Succes. Toen wij onze handbalmuiltjes in de wilgen hadden gehangen, waren wij een beetje zoekende naar een nieuw sportritme en trachtten deze te vinden daar in die groen-zwarte arena. Al snel viel ons daar de gedisciplineerde, 3-maal wekelijks trainende, bijna militaire eenheid op, die zonder blikken, blozen of wanklank de ene na de andere gruwel van een training stoïcijns doorliep. Sterker nog; onder aanvoering van jullie, de legendarische hardloop tweeling Karina & Miranda, werd vooral lachend genoten van het iedere keer weer opzoeken van de fysieke grenzen… Er werd nog harder gelachen als deze dan ook daadwerkelijk gevonden werden.
Sociaal en onzelfzuchtig zoals jullie zijn, kwam toen ook al snel de dag dat jullie ons hartelijk uitnodigden een keertje mee te doen. Met immers een topsportverleden achter ons, dachten we met misplaatste arrogantie wel even dit appeltje te schillen… Dat was op z’n zachts uitgedrukt een ietwat verkeerde inschatting… Op koude nachten voelen we hiervan nog steeds de spierpijn.
Een band was geboren en wij hadden ons nieuwe sportritme gevonden met deze onvermoeibare, hartelijke en goedlachse mensen. Vanuit een volledige onverwachte hoek hadden we de lol van het afzien weer helemaal teruggevonden. Maar wat het vooral bijzonder maakte, was niet het fysieke component, maar juist het sociale... Jullie waren zonder uitzondering áltijd positief, aardig, geïnteresseerd en meelevend. Simpelweg; goed en lief. De zaal werd altijd vol energie betreden met een lach en de eerste vraag was steevast een gemeende: "Hoe is ’t?” Vervolgens werd keihard afgezien om het geheel weer onder het genot van en een welverdiende eiwit-shake en wat mallepraat af te sluiten.
Zo verwerden we langzaam tot een kleine sportschoolfamilie waarvan we eerlijk gezegd dachten dat we dat na HV Kras Volendam nooit meer ergens zouden meemaken. Een plek waar je graag kwam om te sporten, juist vanwege de bijzondere mensen. Ook toen het echt samen trainen tot een einde kwam, bleef dat gevoel bestaan en was het weerzien altijd goed.
Daarom valt het ook zo zwaar dat daarvan zo abrupt de helft zomaar is weggerukt, er zomaar niet meer is... De wereld is er een beetje minder om...
Liefs Randy & Joey Duin
