Ik ken ze al eigenlijk mijn hele leven..1970 is ook mijn jaar dus niet zo gek dat je mekaar afen toe treft op hetzelfde dorp. Karina woonde in mijn buurtje, kwam haar vaak tegen, vooral de afgelopen tijd trof ik haar vaak om even te praten over hun geliefde pa waar ik mee fietste op de duofiets via mijn werk. Stapelgek zijn ze op hun pa, en hij op hen. Prachtig om te zien wat ze allemaal voor hem mogelijk maakten ook omtrent zijn oog. Alles werd in het werk gesteld om dat goed te krijgen..niks was te gek voor de meiden. Ik heb toen ook echt diep respect voor hun gekregen. 2 weken voor het verschrikkelijke ongeluk had ik nog appcontact met Karina gehad via de Messenger..Ik zat in Lefkas en daar was zij al geweest, zij had tips en ik stuurde foto's terug als ik op de aangewezen plek was. Hoe gek is t dan dat zij op zoon manier het leven laat. Ik kan er niet bij en ben nog steeds verbijsterd. Zoveel gedaan,gezien,getrotseerd,gepresteerd, zoveel gedaan,geholpen bij iedereen,zoveel mensen..Ik wens Jack,de meiden,Miranda en haar gezin, vader Tom, alle familie,vrienden en vriendinnen,sportvrienden, kennissen en iedereen die Karina een warm hart toedraagt heeeeel veel sterkte en kracht toe bij dit enorme verlies. Dit gaat niet zomaar even. Ik zal dit nooit meer vergeten, vooral altijd in het geheugen gegrift. Sterkte ❤️
