Geachte ouders, familieleden en vrienden van Jules,
Wat een onbeschrijflijk verdrietig bericht kwam mij afgelopen maandag ter ore... Voor aanvang van mijn eerste lesuur opende ik gewoontegetrouw mijn e-mail en ik kon mijn ogen niet geloven. Ik heb Jules in de onderbouw lesgegeven en vond hem altijd een erg leuke jongen. Niet altijd even gemotiveerd, vaak betrokken bij geintjes, maar goed aanspreekbaar en redelijk wanneer ik mijn grenzen aangaf. Samen met zijn vrienden heeft hij mij een leuke start als docent op het Maerlant weten te bezorgen. Dit waren leerlingen waar je graag les aan geeft!
Ook in de daaropvolgende jaren kwamen we elkaar regelmatig tegen in de gangen van het schoolgebouw en hadden we even oogcontact, werd er gegroet en af en toe een praatje gemaakt. In de bovenbouw veranderen veel leerlingen, ze worden wat serieuzer en volwassener, maar als de basis ooit goed gelegd werd dan zijn ze heel trouw en vergeten ze je nooit. Zo was dit ook bij Jules en ik was trots om te zien dat hij het steeds verder wist te schoppen en vorig jaar het eindexamen wist te behalen! Toen deze lichting de school verliet vond ik dat erg jammer. Er komt, ook voor een docent, toch een soort einde aan een bepaalde periode. Het is dan even wennen om bepaalde gezichten niet meer te zien, maar tegelijk ook een heel gezond en natuurlijk proces.
Tijdens de studententijd (of voor sommigen een tussenjaar) hoor je dan eigenlijk niets meer van ze en dat is denk ik ook de bedoeling! De wereld ligt op die leeftijd aan je voeten, je kunt weg van huis en je mag alles zelf bepalen en ontdekken. Voor sommigen ook een lastige tijd, maar voor de meesten één groot feest!
Wat is het dan ongelooflijk triest om zo'n bericht te ontvangen. Inmiddels heb ik zelf 2 jongens, een van 4 en een van bijna 2. De liefde en aandacht die ik samen met mijn vrouw nu al in deze kereltjes heb gestoken is niet te beschrijven, hoe zal dat dan zijn als ze 18 jaar oud zijn? Je hebt ze net afgeleverd om hun eigen weg te gaan en dan is het ineens voorbij. Onbestaanbaar!
Ik kan jullie allen slechts de best denkbare kracht wensen om hier samen doorheen te komen en op termijn een nieuw evenwicht te vinden.
Mit herzlichsten Grüßen
Ramone de Bruin (docent Duits aan het Maerlant-Lyceum)
