Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Voor mijn lieve zus,
Lieve Joyce is mis je zo...

Lieve Joyce,

Jij was een bron van inspiratie voor velen, zo ook voor mij.

In maart 2016 had ik het plezier je voor het eerst in het echt te ontmoeten bij het Art center in Delft, toen ik in Nederland was om de reconstructie van het ongeluk van Dyanko bij te wonen. Je liet mij jouw house of spirits zien, een bijzondere plek passend bij een bijzondere vrouw.
Je leidde mij langs diverse kunstwerken die tentoongesteld waren, stelde mij voor aan Nico, je man en de diverse aanwezige kunstenaars. Zo kon ik enkele van jouw werken, maar ook die van je zus Marion en de andere kunstenaars bewonderen. Je nodigde mij uit om wat met jullie te eten.
Het was voor mij een bijzondere ontmoeting die ik nooit vergeten zal.

Later in het jaar spraken wij elkaar steeds vaker via de chatfunctie op facebook en nodigde jij mij uit om 7 landschapsfoto's te plaatsen. Normaal gesproken doe ik nooit mee aan dergelijke verzoeken, maar voor jou maakte ik graag een uitzondering. Temeer daar jouw prachtige landschapsfoto's mij uitdaagden en inspireerden. Ook plaatste jij er fantastische haikus bij en ik kon het niet laten ze te beantwoorden. En zo communiceerden wij soms via beelden en haikus. Het was een diepe ervaring voor mij.

Ook spraken wij over de ziekte waar zo veel mensen door geraakt worden en die wij ook niet ontliepen. Je vertelde mij dat de diagnose was dat er niets anders aan gedaan kon worden dan een paillative behandeling. Je koesterde echter toch de hoop dat er iets anders zou gebeuren, een wonder? Die hoop had ik ook en niet alleen ik, daar ben ik zeker van. Het is vreemd zoals die hoop de waarheid weet te bedekken met een sluier van gewenste beelden.

Op 9 april 2017 bezocht ik jou en Nico. Ondanks dat ik je er heel fragiel vond uitzien, stond je erop mij rond te leiden in de tuin. Met enthousiasme sprekend over je projecten liet je mij de diverse ovens zien waar je de welkommetjes in zou bakken. Je moeder was er ook en ze zei wat schietgebedjes voor Jou, Nico en mij en voor alle andere zieke mensen. Ik werd er door geraakt.

Een tijdje terug voelde ik dat het slechter ging, Ik vroeg het aan je en je beaamde het en ondanks de openheid waarmee we elkaar spraken, heb ik geen afscheid van je genomen. Het was de hoop die het mij verhinderde. Nu begrijp ik dat ik het niet wilde en kon geloven dat jij zo snel weg zou vliegen. Ik denk aan je familie, je man, je kinderen, je zus. Het is een enorm gemis, vooral voor hun. Ik neem afscheid van je en wat mij bij blijft is dat jij een warm, talent en liefdevol persoon was die veel aan de anderen dacht en gaf. Dank je daarvoor, en dank je dat je in mijn leven kwam. Het was en blijft voor altijd bijzonder. Liefs en goede reis.

Bob

At the bottom of Truth
Field of Emptiness
Crushed into Eternity
Is it me you’re looking for?
The Mad Hatter waits at the end.
Blue
Does anyone care?
Imagine!