In 2009 begon ik bij BRU bij de afdeling OV-I. Net uit de collegebanken en nog ongehinderd door enige kennis. Ik kwam daar in een organisatie, die energiek was, maar soms ook nog haar richting aan het zoeken was. Het voelde voor mij als pionieren met zijn allen in de tramwereld. Jos werkte ook in deze organisatie, net als nog een man of 20. Voor ons gevoel kwam meer dan de helft van het personeel van de TU Delft, of uit Zuid-Holland. Grappend zeiden we wel eens dat het misschien beter was om het kantoor naar Den Haag te verplaatsen.
Ik herinner me nog goed dat Jos met Margreet en Gerrit in de hoek op zolder van de Maliebaan zaten. Jos meestal op zijn yogabal. Soms durfden mensen niet de kamer in daar, omdat ze alledrie goed zijn in zakelijke discussies. Anderen verwarden dit nog wel eens met ruzie tussen collega’s.
Jos was een man met passie voor het werk. Hij was principieel. Ik had al snel door dat als ik een idee had en ik Jos van mijn idee kon overtuigen, dat het een goed idee was. Als er nog iets schortte aan mijn idee of ik ergens een uitgangspunt verkeerd had, dan werd mij dit ook verteld door Jos.
Op dagen dat we vanuit de remise te Nieuwegein werkten, reed ik nog wel eens met Jos mee richting huis. Hij zat altijd vol met verhalen. Meestal reden we nog even langs Miekes werk om haar op te pikken en zette hij mij daarna in Pijnacker op de bus, om naar huis te komen. Later, toen ik naar Woerden verhuisde, vertelde hij dat hij ook bijna in Woerden had gewoond, maar toch uiteindelijk nooit in het huis heeft gewoond.
Vanuit Woerden wilde ik nog wel eens naar werk toe fietsen. Ik denk dat we toen al volledig in Nieuwegein werkten. Soms kwam ik Jos tegen onderweg. Soms probeerde ik extra laat te vertrekken, zodat Jos al voorbij Woerden was en ik geen moeite hoefde te doen om hem bij te houden op mijn stadsfiets. Ik herinner me nog een keer dat Jos en ik terug naar huis fietsten en hij, bijna bij Woerden, tegen me zei dat mijn tempo toch echt wel lager lag dan in het begin en ik wat vermoeid oogde. Dat was ook veruit mijn snelste rit naar huis op die fiets.
De laatste anderhalf jaar dat Jos bij PU werkte, was hij, naast alle projecten, bezig met zijn opvolging. Hij MOEST binnenkort stoppen. Hij MOEST binnenkort met pensioen. Toen ik in die periode zwanger werd, heb ik uiteraard gezorgd dat ik op tijd terug was, voordat hij met pensioen ging.
Toen mijn zoon weken te vroeg werd geboren, kwam Jos me nog opzoeken in het ziekenhuis met een klein rompertje. Woerden lag toch op zijn route naar huis.
In de jaren na zijn pensionering heb ik Jos nog een aantal keren gezien. En het voelde altijd zo vertrouwd, alsof we elkaar de dag of week ervoor nog hadden gezien. Elke keer als ik de voetbal zie, die we de laatste keer meekregen, aangezien de bal al een jaar niet was geclaimd, of op mijn skippybal zit, denk ik aan Jos.
Jennifer
