Herinneren is een vorm van ontmoeten…

In het voorjaar van 91 kwam ik vanuit het verre en een tikje stijve Arnhem naar het Bourgondische Nijmegen.
Prachtig, want zelfs mijn nieuwe tandarts bleek een Bourgondiër….
Voor het eerst van mijn leven, voelde ik me echt op mijn gemak in een tandartsstoel!
Joost een kundig tandarts, maar vooral een lief en zeer sociaal betrokken mens!
Hoewel jouw inzet en betrokkenheid niet vervangen kan worden, hoop ik dat jouw belangrijke werk voor de mensen in Nepal en Mongolië wél voortgezet zal worden
Veel sterkte en steun voor je gezin, familie, vrienden, collega´s, de mensen in Nepal en Mongolië en andere nabestaanden

Alleen al het idee dat je uitkijkt naar een afspraak met de tandarts zegt alles over Joost.
Mijn condoleances en veel sterkte voor de familie, vrienden en medewerkers.

Wat zijn wij geschrokken van dit plotselinge overlijden van Joost.
Zo oneerlijk dat iemand die nog zo in het leven stond en met het naderende pensioen in het vooruitzicht, dan zo weggerukt te worden.
Na een ongeveer 35 jarig prettig contact te hebben gehad met een fantastisch mens vol humor en dan is het abrupt voorbij.
Het is voor ons niet te bevatten.
We missen je nu al.
Wij wensen alle nabestaanden heel veel sterkte in deze moeilijke tijden.

Her eerste wat een tandheelkunde student eind jaren ‘80 deed was naar het “Ad Valvas” bord rennen en kijken bij welke opleider je stond ingedeeld. Een zucht van opluchting was te horen als iemand bij J. van Vlijmen was ingedeeld. Een bijzondere aimabele en vriendelijk persoon.
Sterkte gewenst aan de familie bij het verlies van Joost!

Hoi Joost, je zei dat je nog geen plannen had om te stoppen...gelukkig, dacht ik.
Je bent zo 'n fijne tandarts.
Rust zacht in het oneindige.

Roos Langen

Met deze woorden zei ik je gedag vorige week nadat ik de laatste maanden ‘ kind aan huis ‘ was geweest ( jouw woorden). Als wij als patiënten al zo’n groot gemis ervaren nu we nooit meer bij jou in de stoel komen.......hoe groot moet dan de dreun zijn voor je ouders, partner, kinderen, familie, vrienden en collega’s. Ik wens hen veel sterkte bij het verdriet en de verslagenheid bij jouw plotselinge overlijden.

Ik ging mee naar de praktijk van Joost nadat ik als proefpatient zijn werkwijze had leren kennen bij de opleidingszaal van tandheelkunde. Joost nam zijn vak serieus, leerde de patiënten overbehandeling te voorkomen zonder belerend te zijn. Ik ervaarde Joost als kundig en prettig, als een fijn mens, 42 jaar lang. Sinds de stichting daarbij kwam was Joost ook een echte inspirator, hij liet zien hoe je als individu belangrijke dingen mogelijk kunt maken. Waarde maken door aandacht, relativeringsvermogen en kundigheid voorop te stellen. De les van Joost voor ons was mogelijk: stel zulke initiatieven niet uit. Het ik niet te bevatten hoe abrupt aan Joosts leven en eind gekomen is. Ik wens zijn naasten, dat zijn ook zijn collegas, veel sterkte bij het verwerken van dit verdrietig verlies. En als het in je vermogen ligt: zet zijn werk alsjeblieft voort.

Lieve Joost, familie en (oud)medewerkers van Tandartsenpraktijk J.S.M. van Vlijmen,

Maandagavond kregen wij te horen, dat Joost onverwacht in Spanje is overleden.
Wat een vreselijk bericht was dit!
Eind jaren '70 kwamen Nico en ik in zijn pas opgezette praktijk. Joost zat bij Nico's broer in militaire dienst en hij geloofde niet, dat zijn broertje nog nooit iets aan zijn gebit had gehad!
Dus wij op een avond naar Joost. Eerst Nico in de stoel, daarna ik. Bij Nico was er inderdaad niks aan de hand, bij mij des te meer.
We maakten met Joost een behandelplan. Nico was 's avonds zijn assistent en Joost maakte er een prachtig gebit van. Heel wat avonden hebben wij toen bij hem doorgebracht.

In 1984 werd onze zoon geboren en hij ging al in de reiswieg mee naar Joost! In 1986 verhuisden wij naar Monnickendam, maar wij bleven 2 x per jaar naar Joost gaan. In 1987 werd onze dochter geboren en zij ging ook vrolijk mee. Het was altijd een familie-uitje!
Begin oktober waren wij voor het laatst bij Joost. Alleen de meisjes waren aan de beurt. Nico hoefde maar 1 x per jaar, die had nog steeds geen gaatjes! Hij was meegegaan voor de gezelligheid, gelukkig achteraf.
Zijn eindvraag was altijd: waar gaan jullie deze keer eten? Meestal werd dat een pannenkoek bij de Duivelsberg in Berg en Dal.

Bij het weggaan kregen wij het Radboud-magazine mee met Joost prominent op het omslag.

Joost, hartelijk dank voor de liefde die je in mijn gebit gestopt hebt! Het was een genot om bij je te zijn en we zullen met ons gezin ter herinnering jaarlijks een bezoekje blijven brengen aan de Duivelsberg.

Lieve groet aan je familie en medewerkers van Joost en veel sterkte toegewenst na dit zware verlies,
Elselien Richter - de Bekker.