Lieve Mimi en Joep,
Jullie vader was belachelijk grappig én een van de gulste, meest zorgzame mensen die ik ooit heb ontmoet. Heel vaak deden mijn kaken pijn van het lachen als ik Joost had gezien. Wat heb ik om hem gelachen, er kwam vaak geen stom woord meer uit me, omdat ik alleen maar kon huilen van het lachen om hem (samen met Anne-Martin).
Een herinnering aan Joost die ik graag met jullie wil delen en voor zover ik het hoor van anderen heel typerend is voor jullie vader:
Een avondje op Haarlem Jazz. Hij stond daar met een FrietHoes kar en ik stond biertjes te drinken met twee vrienden. Ik ging Joost even gedag zeggen en werd vervolgens overladen met kroketten en friet. Maar écht overladen. We konden er met z'n drieën niet tegenop eten. Maar Joost vond dat ik goed moest eten, want dan "kon ik er nog even tegenaan". Het gaf me het gevoel dat ik incrowd was, erbij hoorde en verwend werd. Mijn vrienden hebben het er tot op de dag van vandaag over hoe gul dat was (en hoe lekker).
Verder zal ik zijn grote blauwe boevenogen ook nooit vergeten. Om die te zien hoeven jullie alleen maar in de spiegel te kijken. Wat jammer dat jullie pappa maar zo kort hebben meegemaakt. Ik hoop dat jullie niet alleen zijn ogen hebben gekregen, maar ook zijn humor en zijn gulheid. Daar wordt de wereld mooi van!
Veel liefs en kracht toegewenst aan alle familie en vrienden. En in het bijzonder aan Minke, Mimi en Joep.
Liefs, Pauline