Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Jolijn, Lieve Mutsz,

We leerden elkaar kennen in 2005 via Hilde, onze gemeenschappelijke jeugdvriendin. Er was gelijk een klik en we vormden een gezellig clubje met zijn drieën. Hilde’s ouders noemden ons ook wel Muts(z)en. Zo ontstond de Mutszenclub. Regelmatig spraken we af voor logeerpartijtjes, spelletjes middagen of om te zwemmen. Toen we ouder werden, werden we creatiever en gingen bakken, bloempotten/bekers schilderen, high-teaen of een dagje uit. Het maakte eigenlijk niet uit wat we deden, het was altijd gezellig en een feest om samen te zijn.

Naast de Mutszenbijeenkomsten zochten we elkaar ook op. Eerst onze moeders die ons heen en weer reden en later met eigen vervoer. Toen je eenmaal een scooter had kwam je helemaal naar Harfsen gereden om een voetbalwedstrijd te kijken of naar Deventer voor een avondje theater. Niks was te gek.
Of die keer dat we naar Pinkpop zouden gaan, maar jij door gewrichtspijn in de rolstoel zat. Rolstoel achterin het autootje en gaan! We hadden die dag wel de mooiste plekken van het hele veld op het rolstoelpodium. Ja, je hield wel van een feestje. Als we elkaar tegen kwamen in Boode of op de foute party; proosten en even een selfie sturen naar Hilde. Maar een weekendje Zwarte Cross was voor een feestbeest zoals jij toch ook wel zwaar, vier dagen feest tot in de ochtend. Maar je hield je karig, zoals je zelf zou zeggen. Elke dag zorgde je voor een vrolijke noot. Altijd vrolijk, dat was je zeker. Wat ga ik jouw enthousiasme, spontaniteit, humor en vrolijkheid missen.

De Mutszenclub zal niet meer hetzelfde zijn zonder jou. Ik koester de mooie, leuke herinneringen aan jou en kijk met een glimlach terug op onze avonturen.

Lieve Jolijn, rust zacht.

Veel liefs,
Irthe