Jammer dat Jeroen uit de tijd gegaan is, want met zijn sterven sterft ook een stukje van mijn geschiedenis. Ik volgde Van Merwijk al sinds ik op mijn veertiende met een schoolvriendinnetje via een of ander scholierenproject voor de helft van het geld de voorstelling Geef mij mijn sperma terug bezocht. Die voorstelling hadden wij, pubermeisjes, natuurlijk puur op de giebelgiebel-titel uitgekozen, maar ik ben de liedjesschrijver daarna nooit meer uit het oog verloren. Mijn bewondering ging zover dat ik als twintigjarige na een voorstelling in Arnhem zelfs op de goede man af ben gestapt om te vragen of ik voor een studieopdracht een interview mocht doen. Ik weet ook niet hoe ik dat durfde. We moesten destijds op de lerarenopleiding in een groepje een aflevering van een tijdschrift maken. Ik vond dat wel een mooi excuus om eens een keer brutaal te mogen zijn van mezelf.
Alsof hij niet net twee uur een voorstelling had staan spelen, nam Jeroen de tijd voor me, werd ik uitgenodigd in de kleedkamer en hebben we een geweldig gesprek gehad over alles wat hem dreef, maar bovenal over het ambacht van liedjesschrijver.
Ik moet het cassettebandje met de opname nog ergens op zolder hebben liggen, maar ik zoek het niet op, want ik weet niet of het interview echt zo mooi was als in mijn herinnering. Een van de interessantste uitspraken die ik onthouden heb uit het gesprek, was dat je op het podium en ook daarnaast heel ver kunt gaan, als je het publiek ook maar wel af en toe laat zien waar je echt van houdt. Die wijsheid gebruik ik als 44-jarige nog steeds vandaag de dag. Ik mag graag mooie dingen delen, al zijn het alleen al maar nostalgische jeugdherinneringen tijdens mijn werk.
In een interview in Trouw gaf Van Merwijk in november 2020 aan dat hij “die kanker niet had willen missen.” Een opmerkelijke bewering, maar als ik zie hoe hij in het afgelopen jaar bewust gestorven is en daarbij eigenlijk vooral nog eens een flink portie geleefd heeft, geloof ik dat hij het oprecht meende. En ik merk dat zijn stervenskunst me helpt om het einde van een soort van tijdperk te accepteren. Het lijkt wel alsof ik onderweg ergens toch wat volwassen geworden ben, al voelt het niet altijd zo. Blijkbaar durf ik dat tegenwoordig.
Bedankt voor dertig jaar Jeroen-en-ik, fijne metgezel! Gelukkig blijven je liedjes hier op aarde achter om te delen met mensen als ik wil laten weten waar ik echt van hou.
