De Wijde Aa bracht ons samen. Via Bart en Rianne werden we verbonden. We waren gek van water, wind en zeilen, bourgondisch en gezegend met een berg energie. 's Nachts haalden we door. Toen je mee ging skiën in Albertville'92 kwam je aan met een paar ski's zonder remmen. Als student dacht je daar op te kunnen besparen. Nadat je ski's zonder jou de berg af knalden ben je, met frisse tegenzin, toch maar wat gaan huren. Dat bleek een goede investering. Met je evenwichtsgevoel, kracht en doorzettingsvermogen pakte je het skiën makkelijk, naar ons gevoel te makkelijk, op. Je volgde ons overal en op het moment dat we boven bij een zwarte afdaling de off piste variant wilden nemen twijfelde je. Wij zeiden "Jeroen, deze is voor ons ook te zwaar, we gaan toch over rood." Je slaakte een zucht van verlichting, draaide om en ging naar beneden over rood. Toen je door had dat wij toch zwart namen stopte je, riep : "Stelletje Klootzakken" en klom omhoog om alsnog achter ons aan te gaan. Het ging een tijd goed maar onderaan de afdaling kwam je in een grote kuil terecht waardoor je letterlijk (verticaal) tot je nek in de sneeuw kwam te zitten.
Nadat iedereen weer bij gekomen was van het lachen hebben we je uitgegraven. We gingen naar Albertville voor het schaatsen. Na een paar jaar Heerenveen moesten we naar de Olympische Spelen. Bij de laatste afstand twijfelden we of we toch maar niet zouden gaan skiën want dat ging zo lekker. We kozen er voor om erbij te zijn op het moment dat Bart Veldkamp de 10 km zou winnen. In de huldiging stonden we vooraan bij het Holland Huis. De dag erna probeerden je uit alle macht bij Sandra Voetelink in de lift te komen. Je gebruikte je charmes en het lukte. En zo zijn er nog zoveel mooie momenten. De laatste jaren hebben we elkaar niet meer gezien, beide hard aan het werk. Ik weet nog dat ik vroeg waarom je in godsnaam Politicologie zou studeren. Nu ik lees wat je hiermee allemaal bereikt hebt ben ik trots op je en zal ik altijd mooie verhalen over je kunnen vertellen.
Je krijgt een heel mooi afscheid over het water, eentje wat je zelf prachtig zou hebben gevonden en waarvan ik hoop dat je er toch iets van mee krijgt. Het is alleen wel 30 jaar te vroeg. Donderdag heb ik met de Sunfish bij de molen gevaren die ter ere van jou in de rouwstand stond. Een mooi eerbetoon. Ik ga daar nog vaak zeilen en heb altijd plaats in mijn bootje. Kom dan maar naast mij zitten want met jou heb ik zo vreselijk veel gelachen daar wil ik nog vaak aan denken.