'Ha nicht!'

'Ha oom!'



Het heeft welgeteld 5 dagen geduurd voordat ik begreep waarom het niet bij me aan wilde komen dat Jeroen er niet meer is. Want ook al zijn we familie, ik heb hem de afgelopen maanden eigenlijk best weinig gezien. Voor mijn gevoel kan hij dus ook zo weer ergens binnen lopen...



Mijn oom is voor mij gewoon mijn oom. Het is - ook voor mij als 40'er - automatisch en gewoon dat hij er is. Denk aan de Bommendag; hij is er. Gezelligheid, een luide stem, een regelaar, en natuurlijk ook klein beetje een betweter (familiekwaaltje?). Biertje er bij, soms een beetje slim valsspelen, lekker bijkletsen met iedereen en vroeger - toen het nog een familieweekend was - altijd een aantal potjes klaverjassen met De Mannen.



Maar los van onze familieband, is Jeroen ook voor onze zaak belangrijk geweest. Hij heeft bijvoorbeeld een totaal op ons bedrijf aangepast programma geschreven. Toen we nog in Velserbroek zaten, liep hij vaak op vrijdagmiddag de zaak binnen, vlug groetend met een korte zwaai en recht op z'n doel af, bril ergens in het haar. Beetje tikken en klikken en wij hadden weer een update of onze programma's draaiden weer. Maar dat moest niet te lang duren, want om 15.55uur moest hij weg - uiteraard op de fiets.... naar Bartje.



En ook in ons nieuwe pand was hij nog actief en was Jeroen, zeker op IT-gebied, dé vraagbaak voor mijn broer. Onlangs nog had ikzelf een klein verzoek, althans zo zag ik het, voor een aanpassing in het programma. Helaas bleek dat iets meer werk dan ik dacht en hebben we dat samen niet meer af kunnen maken.



Sinds vrijdag zit ik elke dag te kijken naar foto's en video's van vroeger. Ik zei tegen Willemijn dat zelfs de filmpjes mij ontroeren waar Jeroen zelf niet eens opstaat. Maar het idee dat hij er altijd was om de mooie, leuke, gezellige en ontroerende momenten vast te leggen, heeft me ondertussen aardig wat tranen opgeleverd, vooral bij beelden waar je zijn krul even ziet of z'n stem even hoort.



Lieve oom, ik mis je! Dit abrupte einde van jouw leven was in mijn familie-Bom-boek geen hoofdstuk.



Lieve tante, nicht, neef, Kevin en Roos, we zijn er voor jullie.



Liefs, Aaaaaa'miek

Lieve schoonpa,

Één van de eerste keren dat ik bij jullie over de vloer kwam, werd ik meteen stevig getest. “Zullen we een digestief doen na de koffie?” vroeg je met een grijns, terwijl je een fles cognac van om en nabij 200 euro uit de kast haalde. Elke keer dat het glas leeg was, zei een van ons: “Ah, nog eentje dan…” En nog eentje… Tot de fles uiteindelijk soldaat was gemaakt. De kater de volgende dag was stevig, maar volgens mij was ik geslaagd, want er volgden prachtige jaren.



Samen op vakantie met de familie, met Wout naar de Formule 1, klussen in het huis in Amsterdam, vele diepe gesprekken, wijze lessen — maar altijd met een bourgondisch randje. Je had een aanstekelijke levenslust en een warm karakter waarmee je iedereen om je heen meenam.



In januari 2025 stond ik met knikkende knieën en een fles whisky bij jullie thuis om je de hand van je prachtige dochter te vragen. Met diezelfde aanstekelijke glimlach zei je (gelukkig) ja.



Wat waren we blij toen ons bod op een huis vlak bij jullie werd geaccepteerd. Je kwam nog even langs om het te vieren, de eerste plannen voor de verbouwing werden al gemaakt — maar het heeft niet zo mogen zijn.



Het was niet alleen een plezier, maar vooral een enorme eer om de vader te leren kennen van zo’n krachtige, liefdevolle dochter en zoon. Ik hoop dat ik ooit de partner voor haar mag zijn zoals jij dat voor Marja was.



Ik ga je ongelooflijk missen.

Rust zacht, lieve schoonpa.

Zo blijft hij in mijn herinnering als voorlezer van te nemen besluiten aangaande de loterijclub.

Hij had altijd een goed argument.. en een ieder luisterde.. Dank je wel Jeroen..