Ik heb je 1 keer ontmoet op de verjaardag van je zoon. Het plan was al voor ons al gemaakt dat we met de mannen die avond de stad in zouden gaan. Je had last van je rug. En besloten daarom om bij jullie thuis te gaan zitten. Ik ben met je op de bank geploft en ben er voorlopig niet meer afgekomen. We hebben samen gehuild, gelachen en ons hele levens verhaal aan elkaar verteld...Jeetje wat een verhaal had jij pffff.... Waar mensen zich nog druk om maakte is wat ik dacht. Na de gezellige avond ondanks de pijn in je rug hebben we elkaars nummers uitgewisseld want we hadden in 1 avond al 5 uitjes gepland om te doen. Make-up workshop bij Mifa eten bij Zizo-lounge en wat leuks doen met de kids enz... we hebben gelijk na die dag via de app contact met elkaar gehouden. Jij: heb je je huis al verkocht?? Nee helaas! Ik: Hoe gaat het nu met je rug? Nog niet goed is wat je zei. Je zei nog ik hoop geen hernia want dan zit ik een jaar thuis en ik begin bijna bij me nieuwe baan. Zo bleef het contact doorgaan. En moest je nog zo lachen dat je van de dokter een pijnstiller had gehad waardoor je er een beetje van tripte. Toen lachte we nog...Daarna vertelde je me dat je een MRI scan kreeg om te kijken of het geen Hernia was....Dat was het ook niet je vertelde me...de verschrikkelijke uitslag. Ik wist niet meer wat ik zeggen moest. Ik dacht alleen maar was het maar een 3 dubbele hernia en waarom moet jou dit overkomen zo’n sterke vrouw die al zoveel heeft moeten mee maken met haar prachtige gezin. Zoals ik al zei ik kende je maar 1 dag. Misschien is het zo gelopen om elkaar in die tijd te kunnen steunen...ik zeg je geen vaarwel maar tot ziens lieve schat! Ik hoop dat het mooi is daar boven en dat we onze afspraken ooit nog eens kunnen waarmaken....Dikke Kus Mel