11-02-2022
Lieve Janpieter, op 13 februari vorig jaar hebben we je op één van de koudste dagen van het jaar begraven, op een kristalheldere dag onder een strakblauwe lucht. De hele begrafenis was buiten en Mees heeft -met vast ijskoude handjes- gitaar voor je gespeeld en een liedje voor je gezongen.
En nu lig je alweer bijna een jaar op een prachtige plek in het bos. 'A place fit for Kings' kwam bij me op toen ik er onlangs was. Er komen paden op uit (of vertrekken er vandaan…), er is lichtgroen mos en er groeien varens. Ik denk dat je er van boven bijzonder tevreden naar kijkt. Op deze plek zal je altijd te vinden zijn. 🌈
❄☀❄☀❄☀❄☀❄☀❄☀❄☀❄☀❄☀❄☀❄☀❄☀❄☀❄☀❄☀❄☀❄☀❄☀❄☀❄☀❄☀
10-02-2021
Een in memoriam voor jou Janpieter, nooit gedacht dat ik die zou hoeven schrijven. Deze online plek is gemaakt omdat ik denk dat het bericht van je overlijden veel mensen zal overvallen en ze naar je op zoek zullen gaan. Ik heb overlegd met je familie, zij vinden het goed dat ik hier nu een plek heb gecreëerd.
Verhalenverteller is het eerste wat in me opkomt als ik aan je denk. En ‘proces’, hoe dol je daar op was (jouw woorden). Van jezelf en van anderen. Een dikke rommelkont was je ook, dat bedoel ik figuurlijk. Intens. Een zoeker. Maar eerst, vooral en bovenal was en ben je vader van Inge. Daar kon je liefde er altijd zijn. In de begintijd van de mobiele telefoons had je er al eentje, nam je ook altijd mee. Inge kon bellen.
Mijn tijd met jou stamt uit je hofje-periode. Dierbare herinneringen. Jula en Wolf. Ontmoetingen en bbq’s met elkaar, en ook: vuurtjes stoken. In een olie-ton, speciaal door jou voor dit doel gemaakt. Als je een volle stofzuigerzak op het vuur gooit en er met een stok op gaat slaan krijg je mooie effecten. :-) Dat we nooit bezoek van de brandweer hebben gehad mag een wonder heten.
Alles van hout maakte je op en met je onvolprezen zaagtafel. ‘Doe hest golden handjes’ zei buurvouw Ina tegen je. Het gestolen door jou en Barbara gemaakte vitrinekastje van het hofje werd 3 dagen voor je overlijden door de politie weer geretourneerd en hangt weer in de poort. Ik heb het je nog kunnen vertellen. In mijn huis vind ik je overal.
Je verontwaardiging over van alles en nog wat. Waar je dan vervolgens ook iets mee deed. Je hebt het persoonlijk voor elkaar gekregen dat er bij de Hornbach (of was het Praxis?) een vertraging op de rolluiken is aangebracht omdat je getuige was dat een vrouw er één op haar hoofd kreeg. En dat je vond dat daar in eerste instantie te laconiek op werd gereageerd. Leverde daarna uiteraard ook weer een geweldig verhaal op.
Maar je kon ook oprecht verontwaardigd zijn dat een medewerker van de Universiteit aan de andere kant van de schutting op een zaterdag om 8 uur ‘s morgens aan het bladblazen was. Je bed uit, er naar toe en hangende over de schutting ‘hoe hij het in zijn hoofd haalde om zo vroeg zoveel herrie te maken’. Het hele hofje kon meegenieten. De goede man verbouwereerd achterlatend.
Je hebt meer dan 10 jaar een column in De Riepe geschreven. In het nummer van april zal je allerlaatste column staan. Over je naderende afscheid.
Je bent gegaan met je allerliefste Inge nabij. Je was er klaar voor, je was in aanvaarding. Je zei tegen me dat je eigenlijk geen enkele ambitie in het leven had gehad behalve die ene: in aanwezigheid te leven. En dat je daar de afgelopen 2, 3 jaar was gekomen. ‘Het was volbracht’ zei je, net zoals het eerder voor je vader rond dezelfde leeftijd met dezelfde monsterziekte was geweest.
Je begrafenis zaterdag zal helemaal in jouw geest zijn en hoe jij het wilde. Je hebt de plek zelf nog uitgezocht. Vertelde er enthousiast over. Of je dit online gebeuren wat zou hebben gevonden zal ik nooit weten. Maar ik waag het erop. Ik vind dat er gelachen en gehuild om je mag worden. De verhalen mogen nu over jou gaan. Het zijn er te over.
